Suplementi Pena Shqiptare/ Poezi nga Vullnet Mato

492
Sigal

Klubi i fshatit

Klubi i fshatit, këtë kohë përjetimi,

është për të rinj dhe adoleshentë,

institucioni i vetëm me relaks argëtimi,

ku shtyhen orët, në çdo moment.

 

Aty është muzeu dhe vatra e kulturës,

që u lanë të mbyllen apo të prishen,

aty të rinjtë marrin edukatën e currës,

aty kanë derë shkolle, xhamie, kishe.

 

Klubi i fshatit, ka boll alkool rrushi,

ka birrë “Peja” dhe uiski Evrope;

Ka cigare të shtrenjta, duhan kaushi,

shitës ambulant lëndësh psikotrope.

 

Aty lihet trurin të marrë pyjet e malet,

të endet bashkë me ujqër dhe derra;

Aty, i riu, në vrap gremine nuk ndalet,

dehumanizohet e humbet gjithë vlerat.

 

Aty edukatën e pijanecit, ai ka marrë

të bëhet kafshë, të kthehet në bishë,

të lidhi me tel, të mbytë në rezervuar,

xhaxheshën, që e ka mëkuar me sisë.

 

Ku vemi me këtë formim të brezave,

që e lëmë të marrë udhën e krimit,

apo derën e burgut e të varrezave,

në vend të brezit, të heroizmit?…

 

Ku është familja, me mendjen te leku,

ç’bën shoqëria, shteti i Pons Pilatit?

Pret t’i nisë te italiani, gjermani, greku,

mostrat që përgatit, klubi i fshatit?…