MILTIADH DAVIDHI
Lindja jote
Në fillim ishte uji,
Mal i frikshëm i heshtjes,
Fusha e zvarranikëve,
Hëna,
Yjet,
Drita e shurdhët
E asgjësë,
Bota kuptim mori,
Kur linde ti.
E bukura
Të bukurën dhe natyra
E fshehka
Pas shkëmbinjve të thepisur
E brigjeve,
Sikur të ketë frikë,
Se ia marrin.
Përqafimi
Ato u përqafuan fort
Degë e pemë,
Si të kishin frikë
Nga ndarja, e i zuri gjumi
Si dy ëndrra
Të bardha lulesh.
Duke udhëtuar pa ty
…Më del përpara një qafë kodre,
E unë them:-Ja qafa jote!
Një fushë me grurë, e unë them:-
Ja floku yt!
Një qiell gri, e unë them:-Ja sytë e tu!
Një det i pafund, e unë them:-
Ja dashuria jote!
Duke udhëtuar pa ty.
Në ëndrrën time
…Mbrëmë
Hija jote me mua fjeti,
Për të mos mërdhirë
Me lëkurën e bardhë
Të trupit u mbuluam,
Për jastëk
Të njëjtën shpresë patëm,
Meqenëse ditën
Ti m’i fsheh sytë.
Dritën e kometës tënde
…U përpoqa
Ta ndaloja me duar,
Por ajo,
E lehtë si erë,
Më kaloi
Ndër gishta,
Për në qiej
Të tjerë.
Drithërimë
…Je qershiza ime,
Drithërimë,
Kur shikon si largohen
Një nga një
Lulet e tua.
Ç’më shtyn drejt teje?!
Ti si pemë
S’lulëzon…,
Si i goditur rrufeje,
Digjem
Kur pran kalon.
Dashuria
O zot,
Fytyrën tërë rrudha
Si lëkurë peme,
Po sa dorë të butë,
Si gjethe
Të njomë!
Lulet
…I falën aromë
Gjithë pyllit,
E unë u shtriva i dehur
Mbi kurora ëndrrash,
I shpuar nga hala
Kujtimesh…
Ti s’ma fale aromën
Tënde si lulet.
…..
