Në Edenin e përhershëm…’
Në kopshtin e trëndafilave të shpirtit,
atje ku Edeni i ngjan një embrioni…
Çova rrënjët e mirësisë drejt flirtit,
me qetësi u pëshpërita: “Lulëzoni!”
Nga kërcelli i tyre i njomë,
gjethe bujarie u gjelbëruan;
Prej vesës thërrisnin “Shpëtomë!”,
në pafajësi, me shiun lotuan…
Nën dheun e lagësht rrënjët u bekuan,
si t’i kishte prekur ndonjë Mesi!
Ngjyra lumturie trupit gjarpëruan,
me vello petalesh deri në pafundësi…
Në kopshtin ku i etur shpirti lulëzon,
buron një lumë i kuq, i pashtershëm…
Ngjyros çdo zemër që skuqjen vonon,
përflakur, ringjall Edenin e përhershëm…
Thellë shpirtit
Përmes skajit më të thellë të shpirtit,
lundrova në detin e vetëdijes,
hodha spirancën në dallgët e zemrës,
u përballa me stuhi që nuk e dija të ekzistonte…
Kapa forcën e dëshirës,
ngrita velat mbi erën e guximit,
ndoqa horizontin e lumturisë,
pashë grimca dashurie…
