Fytyra e vendlindjes
Dikur në vende të botës pata shëtitur,
E shokët më thoshin: “Lumthi ti,
që mes bukurive je mahnitur…
ti, mor vëllaçko, ke parë botë me sy…!”
Po unë miqve shpesh u tregoja,
Që bota edhe të vriste me “jetën plotë stoli”,
Dhe mendjen e mbaja te Vlora,
Dhe sytë i çoja në Shqipëri,
Tek priste nëna djalin. T’i vinte në shtëpi.
Dhe bashkë me nënën time të bukur,
Fytyra e vendlindjes më mbetej në sy
Gabimi im…
–Sipas filozofisë popullore–
I dhashë zëmrën time njeriut që zemra i ish bërë dru,
Se desha që vuajtjet e të tjerëve t’i ndjente në shpirt,
Po vonë e kuptova që ai kish nevojë për tru,
Se mëndja e tij e errët ia kish mbuluar sytë.
I dhashë zemrën njeriut që thoshte se na donte,
Të ndjente më mirë çdo të keqe e trishtim,
Po ai kish nevojë për trurin që nuk i punonte
Dhe në jetën time ky ishte më i madhi gabim.
I dhashë zemrën e ngrohtë një njeriu, se e shikoja,
mes njerëzve të ftohtë, çdo mbrëmje dhe agim,
Por nuk i vlenin sikur dhe njëqind zemra t’i dhuroja
Dhe unë nuk e kuptova se kisha bërë gabim.
Po, nëse zemra dhe mendja, s’janë sëmurë,
Njeriu për njeriun, dashuri dhuron,
Këtë të vërtetë nuk do ta dija kurrë,
Por kur ma mësoi mendja, ishe tepër vonë,
Se zemra, ah zemra, sa shpejtë gabon!
Mos e beso…
Bisedë pleqërishte-mes miqve
Seç m’u kujtua Gëtja, tani në pleqëri,
Që t’u them miqve: “Mos kini merak!”,
Se unë mes jush, çdo vit bëhem i ri
Apo, si Gëtja, t’i them vdekjes: “Prit edhe pak”,
Se dhe në pleqëri, nuk mbetesh gjithnjë plak.?.
Them: “Prit edhe pak”, sa të lind e të rritet një lis,
Sa gjelbërim edhe mes dëborës përherë të ketë,
Dhe unë të kem fuqi t’i them vdekjes: Vdis!
Se përtej kësaj jete, nuk dua tjetër jetë,
Se bukuri mbi bukuritë është njeriu vetë.
Shpesh më duket vetja si fis me një lis,
Që trupin dhe degët i mban të paprekur,
Dhe në “natën e jetës”, i them vdekjes: Vdis!
Që të tjerët të thonë: “As vdekja nuk e ka vdekur”
Se i gjalli mes të gjallëve fuqi përherë ka gjetur…
Kam thënë disa here se “Jam duke ikur”..
Në atë rrugën e gjatë pa kthim,
Po asnjëherë nuk kam mbërritur,
Atje, mes errësirës nuk ka dashur shpirti im.
Dhe unë jam kthyer nga rruga, te miqtë, me gëzim.
Prandaj, kur të dëgjoni, se ai iku e na la,
Ju lutem mos e besoni, atë që hedh ujë në sitë,
Më shpejt rrëzohet një kala,
Se sa errësohen sytë që lëshojnë dritë,
– Pse, vdes njeriu që i thotë vdekjes: PRIT?!
