Si është burri që dua?
Si një fëmijë i lumtur
Që do të tregojë
Me sy, duar, fjalë
Çdo gëzim,
Që i lumturon shpirtin.
Më tregon për qenin
Për trikon,
Që e vesh mbrapsht
Për njollën, që i ra në bluzë
E më duhet,
T’i mbyll gojën me duar
T’i them:
Hesht se më çmende!
Pikërisht atë çast
Ai më puth…,
Ndjej të qeshurën e tij,
Si tingull i ëmbël violine
Të mbushë ajrin mes nesh.
Flutura ylberi,
Me aromë borzilok
I mbështjellin gojën,
Ngadalë ai m’i lëshon qafës
Dhe rend trupit tim
Ngado ulen ato …
Si mund të mos e dua,
Një burrë si ai?
Zemërim Lejleku …
Unë besoj tek rimishërimi
Në Francë do kem jetuar dikur
Mund të kem qenë Beauvoir
Mbase edhe vetë Jeanne d’Arc
Aj dreq lejleku sa i pamend
Kur më hodhi në Shqipëri
Ç’ të bëj unë në këtë vend
Kur e kam shpirtin plot liri?!
Mbase qe nisur për në Francë
E zuri vallë ndonjë rrebesh?!
E zemëroi e dashura atë natë
A me fatin tim u përqesh?!
Eh, ti lejlek, ti sqep-thyer
Ti shpend i keq, i pashpirt
Këtu është vend për burra
Të mallkofshin ty perënditë!
Me mbretërit pi …
Atëherë kur Gabriel lajmëtari
Do të sjellë lajmin që s’marr frymë
Unë s’dua t’më qash mua tek varri
Dua t’më kujtosh me gëzim !
Dua t’më kujtosh sytë që ndrinin
Për gjëra të vogla si shpëtimi i një breshke
Si vrap një lëndine kur mbinin
Apo këmbëzbathur mes një qyteti në ecje
Duhet ta dish se ka gjëra të veçanta
Si një gur zalli mund të bësh dhuratë
Mund t’i dhurosh vajzës ca luleshpata
me dikë vetmuar kohën kur ta ndajë
Mos qaj se ika më kujto i gëzuar
I lehtë do t’jetë dheu mbi kurmin tim
Atje ku bie akshami i pashuar
Me mbretërit në një gotë do të pimë
Buzët e tua
Kam një mall të marrë për buzët e tua,
si buka e ardhur gati për furrë,
mundohem ta fsheh, por edhe nuk dua
tjegullat e mendimit t’i gjuaj me gurë.
Ti e di: pa ty jam një turrë drush
tharë eshkë në kohë, lagur me benzinë.
Ti ke vetëm shkrepësen gati mes duarsh,
një çast ta ndezësh e të bësh kërdinë.
Pas stuhisë
Me duar e buzë prej mëndafshi
ma ule natën butë mbi trup,
me avull burri, me valë afshi
e trembe terrin, iku, u zhduk.
T’i dua sytë e ndezur shkëndijë,
muskujt e tendosur, damarët në qafë,
thonjtë e panterës kur lënë vijë,
forcën, butësinë të shkrira bashkë.
Kur dita zbardh, det pas stuhie,
copëza ëndrrash bregut të shtratit,
si duna të tulatura, rërë mërzie,
vdesin ngadalë etheve të shtatit.
Do të pres
Do të pres siç vjen me rrezen në agim
Se rrezja jote më djeg nën lëkurë,
Mijëra mirazhe përshkojnë gjakun tim
E dhimbja rrugëtimit bëhet pëlhurë.
Në shuplaka luleve ua mbledh vesën
Ta derdh në qafën tënde xhem portokalli;
Ti qesh, klith e shtrëngon dhimbjen,
Lëkurën tek ta ngërthejnë rrëke kristali.
Ah – ëmbëlaku im, që më fshik si hithër,
Ti vjen dhe ik siç ta do zemra;
Por mua s’di pse më mallkuan perënditë
Kur s’munda të hyjë, aty brenda.
Ti botës mund t’i biesh
Anë-e-kënd, vërdallë
Por prapë si unë s’do të gjesh
Një si unë – e marrë.
Evë
Lindi mëngjesi këtu tek unë
Atje tek ti e blujtë bie mbrëmja
Si dielli e hëna dashurisë iu vumë
Km e rruzullit mbushim me brenga.
Nëse bota do t’ishte amshim
T’mos ishte ky ujë, këta male ëndrre
Dot’ ishe ti maratonomaku im
Si lajm i ëmbël të vije çdo mbrëmje.
Si një charter, një tren ekspres,
Globit i sillem rrotull, mendjes.
Kur luksi sot zë frymën në mes
E unë të dua si në kohën e Evës.