( me motiv popullor)
Nga vreshti yt, që kuqëlon në vjeshtë,
ah, sikur të pija një gllënjkë verë!
Të më bije në gjunjë e t’më puthje vetë,
vullkan do bëhesha, pa u menduar dy herë.
Kur shkelje majën e barit në mëngjes,
të shijoja aromë mushti, larë në vesë.
Po kur sythet e gjinjve harliseshin nëpër net,
të thosha, eh, çka bërë Zoti me dorën e vet!
Ti s’do t’ia dish, se gdhihem pa gjumë,
po ç’ti bëj zemrës, që të do aq shumë!
Rend në vreshtin tënd që pikon musht,
pi një gllënjkë e vdes mbi të tuat gjurmë.
Kur nata të zë në vresht e dielli shuhet,
më sheh së largu, por s’di pse druhesh!
Ndoshta atë çast, ujk i uritur të dukem
dhe rend, si sorkadhja vreshtit të strukesh.
Bukuria jote thërrmon palcën e gurit,
dhe jo më zemrën e ndjeshme të burrit,
që dridhet në gjoks, si kallir i grurit,
se, ti me një fllad, ia heq trurin.
Në më rrëmbeftë një tjetër, çdo bësh ti?
Ogiç nga pas, kush do të vijë?
Por, ti e di, që për ty tretem si qiri:
kryqëzohem në vreshtë e bëhem rrush i zi.
Edhe po të dua, ti s’më lë të vdes!
Në vreshtin tënd, heshtur më thërret.
Pse u vonove?- pyet me syrin e qelqtë.
Pastaj me shkrepje të beftë, më vret.
Nga vreshti yt, që kuqëlon dhe hesht,
ah, sikur të pija një gllënjkë verë!
Ujë burimi do bëhesha, të rridhja qetë,
mbi gjinjtë e nxehtë, nën jelek.
Në vreshtin e zotërisë sate
( me motiv popullor)
( T‘u rritën cicat, t’u rritë , obobo, oiii,/rrush papjekur aguridhe, obobo, oiiii ./ Po kur të hapa xha-moj-xhamadanin ,/ unë i mjeri obobobo, oiii, oiii ./ Të gjeta moj qumësht dallandyshe, o bilbil oooo !)
Në vreshtin e zotëris’sate, ka nisur të fryjë era.
Vjeshta kosit gjethnajën nëpër kreshta.
Ti me shportë në dorë, hyn e del te dera.
Obobo, të ziun djalë, ç’po e vret kureshtja!
Enkas kishe lënë pa vjel majën e rrushit të bardhë,
pjekur nga afshet e tua, moj e marrë,
kur gjiri të rrëzonte pikla qumështi, me ajkë.
Tani që gjithë fushëtira frymon brymë të hollë
dhe fole e shtërgut shkërrmoqet në heshtje,
ti ngjit kreshtën, me sytë nga mali me borë
dhe tinëz gjuan djaloshin, me bulëza djerse.
Në vreshtin e zotëris’sate, këshishën ta grisi dega,
në thellësi të vreshtit, e fshehu era!
Barit të vesitur, rendi djaloshi dhe e gjeti.
Aroma vashërore gjakun ia ndezi …
Ah, kur rrushi t’u derdh gjirit, moj e uruar,
e dalldise djalin, me rënkimet e tua.
Papritmas ndjeu brenda vetes, të bëhej fajkua,
të çukiste gjinjtë e shartuar me ftua.
T’u rritën cicat, t’u rritën, moj e bukura Hyrije,
në vresht të zotëris’ sate, rrush papjekur aguridhe.
Por, kur djali hapi jelekun, me bisht të syrit e godite,
se gjinjtë të pikuan qumësht dallëndyshe.
Ah, kur buzën ngjeu në qumësht gjiri,
nën poret e lëkurës, i çelën lule prilli,
se në burimet e tua, me nektar të paçmuar,
cili burrë s’u deh dhe s’mbeti i dashuruar …
