Jetonte me mite moderne, ishte shok me zotat.
Fluturonte kontinenteve të recitonte poemat e veta.
Zëri i tij një elegji që e përcillnin Perënditë…
Ai mund të të vriste për një zhgënjim ndjenje,
por të falte, pasi ti nuk ishe i frekuencës së tij…
Të hyje në atë frekuencë ishte si të mund të mateshe me tensionin e lartë.
Ishte burrë që dashuronte kryesisht burra. Më bëri të kuptoj që burrëria ishte një botë më vete:
një gjini qe kacafytej me fronin e Qiellit, një zeje që mprifte risqe që gratë nuk i njohin.
Nuk e kuptoja megjithatë çfarë e tërhiqte në kanin tim, në qetësinë e një sodie poetike që përshkonte falangat e mia deri te çdo fije floku.
E kapja duke më vështruar thonjtë, dhe sakaq vrik e niste vështrimin drejt një pike të humbur.
Ajo që të çudit ishte se më tha se flinte në kat të dytë, më dha dhe numrin e dhomës. Po megjithëse skalpi im u mbush me yjet e tij atë natë, yje aq të çmendur e të ndritshëm, fildi.
Hëna ime ndenjti urtë në hauren e vet bruz.
E tani ndjeva dallimin e përkorjes së një teksti të thjeshtë,
kundrejt madhështisë së lirisë frenetike – metrike.
Molla
Sa më ka marrë malli për atë shpirtin e tij të kalbur,
atë shpirt dyshues, cinik, keqbërës,
që i përfliste pa teklif njerëzit dhe epshet
dhe, dinte lapërdhitë e shpirtërave premtues.
Unë kurrë nuk e besova, ika, e tradhëtova,
se naivia ime nuk bënte dallime
dhe, as kish nevojë.
Zoti m’kish dhuruar
gjithçka të bekuar, e të mbibekuar…
Malli më ka marrë për atë shpirt të kalbur
që dinte gjithçka, para se të ndodhte.
Tërë botën e kam tani si një mollë të hapur
m‘u në dorën time, edhe krejt të prishur
dhe tuli i bardhe duket i venitur,
sepse është përhapur kaq shumë prishësia.
Dhe prapë në sytë e mi – i bukur njeriu.
Më e mrekullueshmja, prapë njerëzia!
Po ai shpirt i kalbur që dinte gjithçka,
kalon krejt i freskët, ndaj mollës së hapur…
