Suplementi Pena Shqiptare/ Mimoza Ahmeti: Biri i forcës (metoda)

170
Sigal

 

 

Jetonte me mite moderne, ishte shok me zotat.

Fluturonte kontinenteve të recitonte poemat e veta.

Zëri i tij një elegji që e përcillnin Perënditë…

Ai mund të të vriste për një zhgënjim ndjenje,

por të falte, pasi ti nuk ishe i frekuencës së tij…

Të hyje në atë frekuencë ishte si të mund të mateshe me tensionin e lartë.

Ishte burrë që dashuronte kryesisht burra. Më bëri të kuptoj që burrëria ishte një botë më vete:

një gjini qe kacafytej me fronin e Qiellit, një zeje që mprifte risqe që gratë nuk i njohin.

Nuk e kuptoja megjithatë çfarë e tërhiqte në kanin tim, në qetësinë e një sodie poetike që përshkonte falangat e mia deri te çdo fije floku.

E kapja duke më vështruar thonjtë, dhe sakaq vrik e niste vështrimin drejt një pike të humbur.

Ajo që të çudit ishte se më tha se flinte në kat të dytë, më dha dhe numrin e dhomës. Po megjithëse skalpi im u mbush me yjet e tij atë natë, yje aq të çmendur e të ndritshëm, fildi.

Hëna ime ndenjti urtë në hauren e vet bruz.

E tani ndjeva dallimin e përkorjes së një teksti të thjeshtë,

kundrejt madhështisë së lirisë frenetike – metrike.

 

Molla

Sa më ka marrë malli për atë shpirtin e tij të kalbur,

atë shpirt dyshues, cinik, keqbërës,

që i përfliste pa teklif njerëzit dhe epshet

dhe, dinte lapërdhitë e shpirtërave premtues.

Unë kurrë nuk e besova, ika, e tradhëtova,

se naivia ime nuk bënte dallime

dhe, as kish nevojë.

Zoti m’kish dhuruar

gjithçka të bekuar, e të mbibekuar…

Malli më ka marrë për atë shpirt të kalbur

që dinte gjithçka, para se të ndodhte.

Tërë botën e kam tani si një mollë të hapur

m‘u në dorën time, edhe krejt të prishur

dhe tuli i bardhe duket i venitur,

sepse është përhapur kaq shumë prishësia.

Dhe prapë në sytë e mi – i bukur njeriu.

Më e mrekullueshmja, prapë njerëzia!

Po ai shpirt i kalbur që dinte gjithçka,

kalon krejt i freskët, ndaj mollës së hapur…