Orët s’kanë më atë ritëm.
Koha mbetur si në vënd.
Të kam pritur, mallit, pritmë,
të ndjesh shpirtin që më dhemb!
Pa kuptuar shkruaj vargje.
Shkrimet gris e i bëj shuk.
S’di ç’kërkoj nga pas dritares,
dashurisë që shkoj u zhduk.
Përsëri, shkruaj e shkruaj
letrat ngrirë si aisberg.
Nuk e di,vuan, sa vuaj?
U gdhi dhe ti nuk vjen!
Nuk dal dot nga dhoma mbushur,
letrash shkruar veç një varg.
S’më ke humbur,s’të kam humbur:
dashuria mallit fal.
Orët shkojnë, nxitojnë e s’kthehen.
Koha fluturon e s’ndal.
Era grindet, gjethet verdhen.
Imazhin tënd shoh nga larg!
Humbje
Ra një lis…
Një bletë rohitur
pyllit….
mori arratinë.
Ra një urë…
e sapo ngritur
më, s’takohen…
dy të rinjtë.
Ra një yll…
e qielli nxihet.
Galaktikën…
heshtur lë.
Ra një lot…
e buza dridhet.
Shpirtin humbur…
s’e kthen më.