Nën dritën e bardhë të neonit
shtrirë në agoni,
ti ngrije duart lart për të ikur si engjëlli
“Dhashë shpirt!” më the ti!
Ndërsa unë të shihja i plagosur
pa mundur ta ndal ikjen tënde!
Si vallë kështu?
Duar të nderur që dridheshin,
që dikur mbi pëllëmbë kishin mbajtur
veç jetë e dashuri,
pjellën dhe dhimbjen e kohës së mbrapshtë
vdekjen e mëmës dhe atit,
shkoje me duart ngritur
duke shkelur mbi një liqen lotësh…
Ti motër:
Hirësia ime,
dashuria ime e gjakut,
gjithnjë e purpurt
në zemrën time mavi.
Bëre nga plaga e hapur që ende klith
nën zë,
nën qiej vetmitarë pa zogj,
mërmërimë murgu,
pëshpërimë…
Ti shkoje…
Ti më rivjen dhe më ikën sërish:
shket në botën tjetër
e unë s’di ç’të bëj
me këtë flutur të bukur,
që më trazon çdo çast në natën time
kaq të gjatë;
në këtë humbëtirë të pafund…
