Suplementi Pena Shqiptare/ Istref Haxhillari: Karmençita

185
Sigal

 

Kurrë nuk pandehu ta zaptonte trup e shpirt një grua, si kjo spanjolle e zjarrtë me sytë pis të zinj. Asnjë femër e vendit të tij buzë Adriatikut nuk e robëroi. Luante, i vërtiste majë gishtave, shpërfillte braktisjen e fustaneve. Tani ngeci në leshrat ngjyrë ari dhe kurmin e derdhur të Karmençitës së bukur.   Natë për natë grisnin terrin me të puthura…  Vogëlinë e nanuriti vegimi i Nonos, gjyshit të pasur hijerëndë, që la amanet ta  pagëzonin me emër latin nipin e parë. Zonjat sqimatare të qytetit krenoheshin me tufat e luleve importuar nga Spanja prej firmës Meliati. Lufta, fundi tragjik i Nonos, e zhyti në mjerim familjen. Bredhjet nga një vendbanim në tjetrin, përndjekjet, burgosjet i shoqëruan në vite.  Ëndrra shumëvjeçare e martesës u venit.  Serdi kapërceu ndër të parët kangjellat e ambasadave natën trazuar me shi dhe erë. Rrugëve të Barcelonës zvarriti ëndrrën e gjyshit, që papritmas doli nga mjegulla. Shitja e buqetave të vogla nëpër trotuare dhe strehë dyqanesh e çoi te sipërmarrja fitimprurëse e luleve natyrale. Jeta mori kuptim, po martesa u largua më shumë, tashmë për shkak të moshës së shtyrë.  Karmençita hapi dyert e shpresës.  Nono u martua përsëdyti pesëdhjetë e tetë vjet, ai ishte katërmbëdhjetë më pak dhe jetonte në vendin e lirë ku mosha s’përbënte kurrfarë pengese.  I propozoi një mëngjes prilli në shtrat. – Ç’na duhet martesa? – refuzoi, – mirë jemi kështu.  – Dua fëmijë prej teje. – Nuk më ke për atë punë.  E kotë ta zgjaste. Iu nënshtrua si çdo teke tjetër.  Krisja erdhi rrufe në qiell të hapur. Goditja e përpiktë.  – Kam ftohtë, – i tha disi e bezdisur, e lodhur, – dil pak. I ngriu dora nën sqetullën e parfumuar, një rrymë e akullt e drodhi së brendshmi. Nuk deshi ta besonte. Nuk mundej. – Çfarë nuk shkon?  – Dua të rri vetëm, – u përgjigj me zë tjetërsoj. Fatmirësisht filloi e mbaroi në kufijtë e një pasditeje. Behën sërish ledhat, puthjet, loja e trupave të lakuriqtë. E mendoi lajthitje e aq.  Në të vërtetë asgjë nuk ishte si më parë.  Erdhi vonë atë natë. Hapi dritaren, derdhi shikimin mugëtirës, u zhyt në botën e vet të errët, pa pikën e dëshirës.  Instinkti ia kthjelloi trurin: Spanjollja fshihte tradhtinë. m- Ik! – i tha. Ajo u afrua, i vuri kokën në sup, e mbështolli në krahë. Format po ato, marramendëse, të papërballueshme, sytë bosh si një humnerë. E zhveshi, futi kokën gjinjve të njomte buzët e thara. Nga thitha e majtë e përqeshën dy njolla të freskëta si koka nepërkash.  Sytë iu errën, gjaku i pa shprishur i dheut të tij e goditi në tru. Ajo nuk e kuptoi, përkuli qafën, mbylli sytë. I hapi kur thika i ndau kokat e nepërkave.

Pastaj i mbylli për të mos i hapur më. Ende nuk kishte aguar, një gri e mekur varej dritares si perde e tejdukshme, pas së cilës avitej drita.  Edhe pse lindte një ditë tjetër, gjithçka vdiste.

 

* Tregimi u vlerësua me çmimin “Don Kishoti” nga Ambasada e Spanjës më 23 prill 2010, në ditën botërore të librit. Dy vjet me vonë u fut në antologjinë e tregimeve lirike shqiptare.