Mbi dheun e varrezave në jug të qytetit rëndon një qiell gri, larushitur me re të bardha borë. Kodra e gështenjave i ngjan qytetit të përgjumur, ku energjia e jetës arratiset çdo ditë dhe format që lë pas nuk janë në gjendje të mbahen në këmbë. Ndërsa perëndimi i kuqërremtë përmbyt vendin dhe gjysmerrësira ndërpritet hera-herës nga fasha të zbehta drite, qielli humbet ngjyrën.
Sendet bëhen të ngrira. Prej varrit të thjeshtë nën qiparisin me rrënjë mbërthyer pas tokës si gishtërinj ngulur nëpër flokë, vështron një burrë me ballë të lartë dhe profil fisnik. Mollëzat pak të dala përshkohen nga vija të lehta prej mendimtari. Mustaqet e shkurtra i japin fytyrës kockanjare pamjen e burrit të guximshëm. Sytë ngjyrë hiri të errët, përqendruar në një pikë, a thua kërkon të shquajë diçka shumë larg prej aty, depërtojnë në thellësi, duke lënë mënjanë ato që janë të panevojshme. Vështrimi i qashtër shpreh qetësinë e thellë të një shpirti pa faj.
Në krah përvijohet portreti i ëmbël i një gruaje bardhoshe me leshra floriri dhe sy në bojën e grurit të pjekur. Tiparet kanë hijeshinë e shtatoreve ilire. Mbi fytyrën shprehëse vërtiten hije, sikur diçka e mundon edhe tani në pasvdekje. Ka mbështetur kokën pas burrit si të ndihet e kanosur në botën e amshuar. Një jetë e zakontë, endur mes ëndrrave, kthyer në imazh.
Të krijohet përshtypja se janë lodhur nga i njëjti pozicion prej shumë vitesh dhe do të ngrihen të flasin. Fizionomia e tyre sfidon vdekjen. Kurrë nuk largohem pa i vështruar sërish, portretet më janë ngulitur thellë në kujtesë, kanë zënë vend përjetësisht si gurët e mëdhenj e të rëndë të vendit. Era e kohës nuk ka mundur t’i fshijë. Janë prindërit e mi.
