Ishte ora e gjuhës shqipe në klasën e tretë fillore. Kish ardhur për kontroll edhe drejtori i shkollës i cili ishte bir i nderuar i atij fshati dhe qe ulur në bangën e fundit të rreshtit të mesit. Unë, për një vit që punoja aty, njihesha si mësues i kulturuar, i thjeshtë dhe komunikues si me nxënësit ashtu edhe me prindët e tyre. Meqenëse qeshë dashuruar me një vajzë të këtij fshati, banorët më quanin dhëndërr dhe respekti i tyre ndaj meje ishte rritur. Ngrita në dërrasë të zezë Shegushen. I bëra pyetjen dhe më pas ajo duhej të shkruante fjalën ‘gjarpër’. Ajo mori shkumësin dhe zbardhi shkronjat ‘gjalpër’ ashtu siç shqiptohej në atë fshat, dhe në tërësi në të folurën shqipe, e bindur se ishte e saktë. I thashë që të shikonte edhe një herë atë që kish shkruar, por nxënësja, edhe pse e vështroi për të gjetur ku mund të ishte gabimi, ktheu kokën për të thënë se ashtu shkruhej. Paksa i nxituar dhe disi i inatosur se si mund që nxënësja , e cila renditej ndër më të mirat e klasës,të mos e kuptonte gabimin në shkrimin e fjalës së dhënë, iu afrova dhe tepër i përmbajtur i them:” Shikoje përsëri , mos ke ndonjë gabim?”Ajo i hodhi sytë në dërrasë dhe tha : ”Mirë e kam shkruar, shoku mësues!” Nuk m’u durua. E qëllova me një shpullë në faqe. Asaj iu përplas koka në dërrasë të zezë. U pendova sakaqë, por … zogu kish fluturuar. Nxënësja e skuqur tani e kish humbur fare torruan dhe as që mund ta gjente dot gabimin në të shkruar. Bëra një hap prapa dhe desha t’i drejtohem klasës që të ndihmonte Shegushen. Mirëpo, ç’të shoh? Drejtori i shkollës ish ngritur rrëmbimthi dhe me katër hapa të gjata u gjend pranë meje, në dërrasë të zezë dhe e qëlloi Shegushen edhe tre herë të tjera me pëllëmbë. Ajo filloi të lotojë, e drobitur, e shpërfillur dhe e poshtëruar. Ashtu siç mund të ndjejë veten gjithkush në një rast të tillë. Pasi hodhi një vështrim midis urrejtjes e lutjes nga drejtori, pastaj nga unë, kokulur e me një krenari të nëpërkëmbur keqas, bëri të fshinte hundën e gjakosur, u drejtua nga dera siç ishte e skuqur në fytyrë ku mund të dalloheshin lehtë gishtat e pëllëmbës së drejtorit. Doli me shpejtësi dhe nxënësit panë nga dritarja që po ecte thuajse me vrap për nga shtëpia e saj. Kush e di se çfarë mendonte tani ajo!? Ne vijuam mësimin, por unë isha si më gjemba. U mundova që të shpjegoj rastin e gabimit në fjalë dhe fillova mësimin e ri, por kuptohet që s’isha as në qiell e as në tokë. Në mbarim të orës mësimore drejtori tha disa fjalë për t’u tërhequr vëmendjen nxënësve që të studjojnë rregullisht, të ngulisin në mendje mirë që në klasë mësimin dhe t’u vënë më tepër rëndësi ushtrimeve gramatikore. Pasi ra zilja dolëm jashtë dhe shkuam në dhomën e mësuesve. U tregova shokëve ndodhinë. Në këto e sipër dikush trokiti në derë. E hapa unë. Përballë meje ishte 88 -vjeçari Dule, babai i Shegushes dhe, pa më dhënë dorën, pa bërë asnjë gjest tjetër, duke më parë drejt në sy, shqiptoi pastër këto fjalë : “Po pse, or bir, nuk ishe i zoti ti të rrihje një nxënëse, po vajte kërkove ndihmën e drejtorit të shkollës?” Shtanga i hutuar. Sytë m’u errën. Sikur më ra tavani mbi kokë. U ndjeva i mekur dhe goja nuk më hapej. Nuk dija se çfarë të bëja e ç’të thosha. M’u duk sikur ai, plaku i njohur në tërë fshatin për fisnikërinë e tij, babai i asaj fëmije që e kishte lindur në moshë të vonë, më qëlloi fort me shuplakë…Sakaq afrohet drejtori i shkollës. Ai i kërkoi falje xha Dules disa herë, duke pranuar gabimin e tij dhe timin e u mat të thosh ndonjë fjalë për kujdesin që duhej të tregonte nxënësja, por vështrimi zhbirilues, qortues e paksa shpërfillës i plakut e mposhti…Drejtori uli kokën. Xha Dulja u kthye për nga dera kryesore, çapiti tutje nëpër oborrin e shkollës dhe ne si të ngrirë, vështronim të heshtur rëndesën e hapave të tij ndihmuar nga shkopi në dorën e majtë…Më mbeti gozhdë në shpirt ajo thënie.Kurrë nuk e kam harruar atë ditë të majit 1964 edhe tani që po i afrohem moshës së xha Dules. Ishte një mësim sa dhjetra leksione për detyrën e mësuesit dhe vetë jetën…
