Kur ika Atdheun e futa në një xhep zemre,
nënën në sy.
Babait ia mora dorën mbi shpatulla,
që të ndjehesha mirë.
Shtëpinë e lashë mes mjegullës,
nuk e mora dot!
Ajo nuk donte të vinte këtej.
Kur ika shtriva shpirtin mbi det,
sytë m’u bënë ujë.
Hapat morën peshën e trungut
të arrës së livadhit tim prej bore.
Duart më mbetën në ajër.
Gishtërinjtë m’u përgjakën,
ndërsa gërvishtja mjegullën
e flokët m’u thinjën në një natë dimri.
Kur ika nuk shikoja dot lumenj:
askush më i bukur se Shkumbini.
Askush nuk kishte emër!
Mbeta dhe unë pa emër!
Atdheun e mbaj në xhep akoma,
nëna është në qiell.
Dora e babës u lodh mbi shpatull,
sytë e mi mbetën akoma ujë.
Flokët m’u zbardhën
fije për fije.
Jam pa emër këtu
dhe pa shtëpi!
Ajo nuk erdhi me mua…!
