Trupi i saj ishte i ftohtë, i lëshuar plotësisht, i tretur dhe s’kishte më jetë. Ai u shkëput prej saj ngadalë, nuk donte t’ia prishte atë qetësi që, me përpëlitje e kishte kërkuar. Tani ishte në paqe me gjithçka: me dhimbjen, me ndjenjën, me kujtimet. Asgjë nuk mund të ndikonte më mbi të; e kishte arritur fitoren e saj mbi gjithçka. Ishte e pajetë. E kishte përzënë jetën në një luftë të vazhdueshme. E kishte dashur shumë, e kishte urryer dhe mallkuar për gjithçka. Tani ishte në asgjënë e saj të errët, pa tinguj, pa ngjyra. Nuk mund të mposhtej më.
Ai, shpirti i saj, e shikonte nga larg atë trup gruaje, në të cilin kishte ndenjur prej vitesh. Kishte parë si ndryshonte e çelej, si plotësohej e rrumbullakosej, si ishte shndërruar në grua, e si, nga pak, filloi të humbiste freskinë. Por ai, shpirti, i lutej ta donte trupin e saj. Ai i kishte dhënë ngrohtësi dhe drithërim ndjenje. Ato nuk ndryshonin…
Duke e parë ashtu nga larg, diçka dalloi aty, midis brinjëve të saj. Si nuk e kishte vënë re më parë? Një kuti e vogël. U afrua, e mori dhe po e shikonte. Çfarë të ishte? Kureshtja e shtynte ta hapte. Ishte diçka që ajo ia kishte mbajtur të fshehtë edhe atij, shpirtit të saj. Vetëm vdekja bëri që ajo të dukej. Mos ishte një kuti e vogël Pandore, e të kishte brenda ferrin dhe shpresën? Jo, nuk mund ta hapte. Qetësia e saj nuk duhej prishur.
E mori me vete, por i rëndonte. Sikur një forcë e tërhiqte poshtë, drejt trupit. Duke u ngjitur lart, mes shpirtrave të tjerë, kapaku u hap. Dhe në të lexoi:
“Sekreti ynë i bukur.”
Tre fjalë. Vetëm tre… Çfarë mbartnin ato mbi vete?
Ndjeu dhimbjen e një thike që po e përshkonte. Si mund ta ndjente këtë tani? Ishte jashtë trupit të saj… Brenda saj i kishte provuar të gjitha, por tani ishte i lirë për t’u futur në një trup tjetër, për të pasur një histori tjetër. Nuk mund ta mbarte me vete këtë dhimbje trefjalëshe. Duhej të ishte i pastër, pa kujtime e ndjenja.
Por nuk po mundej të shpëtonte.
E mbylli kutinë, dhe bashkë me të u mbyll edhe dhimbja. Por tashmë kishte ikur shumë larg, dhe kutia mbeti në duart e tij. Do të futej në një trup tjetër bashkë me kutinë, dhe historia do të përsëritej. Trupi i ri do ta mbante kutinë brenda vetes, e fjalët do të rishkruheshin nga e para:
“Sekreti ynë i bukur.”
Asgjë më shumë!
Çdo trup do ta mbajë me vete sekretin. Do të tretet bashkë me të, në tokën e lagësht, dhe do t’i bashkohet gjithë historive që toka mbart prej shekujsh.
Çdo shpirt është i dënuar përjetësisht me kutinë e tij.
Si një mallkim i zotave, ashtu si me Pandorën dhe kutinë e saj. Zeusi e krijoi Pandorën grua dhe ia besoi asaj mallkimin e tij…
