Suplementi Pena Shqiptare/ Eva Gjoni: Lulja …

251
Sigal

 

Pranë tryezës ëe tij të punës  kishte një lule ngjyrë rozë me petale të vogla, por nuk ishte e gjallë. Ajo kishte një material të veçante nuk e përcaktonte dot , nuk dinte si ishte aty ajo lule aq e bukur ! Ai e shikonte çdo ditë dhe donte aq shumë që të kishte jetë , të kishte aromë , të lulëzonte, por të qëndronte ashtu nuk do i pëlqente  të shikonte vyshkjen e saj. Ajo në atë mënyrë ishte e bukur  , një bukuri e njëjtë e pandryshuar  . Ai  çdo mëngjes e shikonte kur vinte në zyre , e prekte sikur donte ta ndjente të gjallë , mos kishte atë ftohtësi që krijohej nga nata  , errësira ku kishte qëndruar me ore të tëra . Gjatë ditës kur ndërpriste punën i hidhte ndonjë shikim dhe aty me sytë mbi të ikte fluturonte në një botë që e kishte të fshehtë  , harronte ku ishte , kur kthehej kuptonte që ishte duke parë atë , lulen . Nuk kuptonte çfarë i ndodhte , kjo lule kishte fuqi …. afronte dorën lehtë për të parë mos ndoshta ndonjë rrymë rreth saj ndikonte mbi të por jo asgjë … vetëm kur e vështronte , shikimi mbi të e bënte të besonte që dhe ajo e shikonte . Shikimi i saj ishte i magjishëm …. nuk arrinte të vlerësonte asgjë , ishte ashtu dhe ai vetëm e pranonte atë lidhje me të. Kur largohej e prekte përsëri  për t‘i thënë mirupafshim , ajo ishte e ngrohtë nga orët e ditës mendonte ai . Në duart e tij mbetej gjatë ngrohtesia e saj , e merrte me vete atë ndjesi dhe sa herë mendonte në shtëpi -unë kam marrë ngrohtësinë e saj. Ajo tani do jetë e ftohtë si çdo mëngjes …

Lidhja me atë lule ishte e çuditshme sa vendosi ta marri në shtëpi , nuk donte që ajo të kishte ftohtë …. atë natë e vendosi pranë krevatit të tij , e përshëndeti – i tha natën e mirë …  Në mëngjes u zgjua nga një aromë pranevere e freskët e lehtë që të mbushte mushkërinjtë , një aromë që depërtonte në neuronet e trurit dhe krijonin një paqë që ai nuk e kishte ndjerë kurrë në jetë. Hapi sytë dhe pa nga lulja …. ajo ishte e gjallë petalet ishin të gjalla , ai i preku lehtë. Ato lëvizën sikur puthën duar e tij , ndjeu atë prekje i rrethuar në atë parfum mahnitës … dhe lutej të ishte e vërtetë. Frymëmarrja ju shtua , rrahjet e zemrËs po ja merrnin frymën sytë ju mbushën me lotë. Ndihej i lumtur . Kishte rënë në dashuri me një lule! O zot është e mundur , ishte mirë …. mund të ndodhë te dashurohesh me një lule … por lules çfarë po i ndodh? … ajo u kthye në një krijesë të gjallë , shpirti i saj lulëzoj , ajo derdhi mbi të gjithe dashurinë e saj , petalet e saj po buzeqeshin , diçka duan t‘i thonë, por ai nuk po mundet ta përkthejë …. Marrëdhenja  me lulen ishte pjesë e jetës së tij. Ai ndihej ndryshe , kishte filluar të qeshte , ndihej ndryshe , diçka brenda tij ishte mbushur një vend që ishte gjithmonë bosh, i zbrazët , ndihej i plotësuar.  Kaluan ditë , netë e magjia vazhdonte. Ai bisedonte me të: i tregonte për fëmijërinë , ëndrrat , dëshirat , pasionet dhe pastaj futej në atë fushë drithëruese kur prekte lehte petalet , mbyllte sytë dhe ndjesia i përshkruante trupin … ai ishte i gjithi ndjenjë dhe nuk donte të mbaronte , donte të humbiste aty , të kthehej edhe ai në lule, të ishte si ajo …. Atë mëngjes i duhej të nisej me shërbim , përshendet lulen , ajo u drodh , lëshoj më shumë aromë sikur e mbështolli fort me të , donte që ai ta kishte gjatë aromën e saj …  Ditët ikën shpejt. Ai çdo natË e mendonte dhe sillte nË mendje ndjesineë e saj .  Ngjiti shkallët , mezi priste të hapte derën të ndjente parfumin e saj , hyri dhe asnja aromë.  Ajri ishte mbytës , u afrua të shikonte lulen e tij ….. jojojo oooo zot përse , o zot të lutem përse , ajo ishte forcuar e kthyer si ishte. Mungesa e tij i kishte marrë jeten , nuk kishte më as ngjyrë , e preku lehtë dhe ndjehu ftohtësi mermeri , filloj ta fërkonte me duar , ta shtërngonte fort , po e  rrotullonte me aq forcë sa ajo rreshkiti dhe i ra në tokë. U thërmua në qindra  copa.  Atij sa nuk i pushoj zemra , u plas në tokë dhe me mundim filloi të mbledhë copat dhe i vuri në një  enë qelqi. E shikonte atë kupë dhe vetëm qante pa pushim , lotët binin mbi copat e lules , çdo lot që prekte një copë e kthente në lëng. Ngadalë të gjitha copat u lëngëzuan , ai nuk po shikonte asgjë vetëm ndjeu se duart po i ngoheshin dhe lëngu filloi të ziente aq shumë sa ai e vendosi në tokë dhe po shikonte çfarë po ndodhte … O zot dëgjove lutjen time … u krijua një tymnaje rozë dhe pastaj  ai tym u kthye në një qenje lëvizëse, që ngadalë po merrte formën e një vajze … ishte rozë … por filloi  të merrte ngjyra jete …. me këtë qenje hyjnore ishte marrosur  … dhe kishte bërë aq shumë dashuri ….  -je e vërtet- i tha  -Po jam e vërtetë , por mund të më shikosh vetëm ti! Jam vetëm për ty …. ju afrua ngadalë , parfumi i saj nuk kishte ndryshuar  -Çfarë paskam bërë në jetë  o zot që të kem ty- i tha ai …

Eva Gjoni