Ndoshta ti një ditë s’do druhesh,
përtej detesh dëshirë të kalosh…
Në kripën e ujit, me etjen do shuhesh,
si flad i heshtur, ndjek valën të shkosh…
Ashtu si vetë deti, kur bëhet trazuar,
dhe dallga nis tret diellin me rrëmbim;
Një copëz e shpirtit qëndron shkumëzuar,
mbi faqen e erës, që sjell perëndim…
Kur muzgu i errët fillon të trokasë,
në kraharorin tënd të gjejë strehim;
Me yjet ndriçuar, qiellit do bërtasë,
tej hënës së plotë të gjejë shpëtim…
Ndoshta një dite ti vetëm do vish,
të shohësh prapë si dielli rilind…
Pas hijes, rrezatimi qëndron sërish;
as heshtja e flladit me ty s’të bind!
