FYTYRA
Do të ta marr ndër duar,
Këtë fytyrë që ndrin diell.
Me të në gji shtrënguar,
Do të ngjitem lart në qiell.
Ku, me afsh do të t’i puth fort
Buzët, të trëndafiltat petale.
Aromën e tyre në këtë botë,
Vetëm mua, shpirt ma fale.
Syve të thellë si deti i pafund
Do t’u puth vetëm qepallat.
Ku çdo pendëz qerpiku shkund
E m’i largon të gjitha andrallat.
Pastaj me buzë do të shkas
Nëpër të bardhën gushë.
Aty mbi gjinjtë e rrumbullakët,
Do të ndizem i tëri prush.
Si ty
Ule të lutem paksa zërin.
Shpirt, flit më me ngadalë.
Mua ja ku më ke të tërin,
Me ëndje të dëgjoj çdo fjalë.
Tregomë, ç’ke në zemër.
Oh, thellësi e syve të tu det!
Ndaj them se, në botë femër
Si ty tjetër, s’kam për të gjet.
Bukuresht-Tibuesh
Bukur është, Bukuresht!
Të të shohësh ty
Ditën edhe natën.
Bukur është Bukuresht,
Të të soditësh ty
Nën shkëlqimin e diellit
Nën platinimin e hënës
Bukuresht
Bukur është
Të kalosh
Nën “Arkul de Triumf”
Dhe të dalësh
Në piazza “Libertta”
Të dëgjosh muzikën hyjnore të Ciprianit
Vargjet magjikë të Emineskut
Dhe të shijosh humorin brilant të Karaxhales.
Bukur është Bukuresht.
Tibuesh. (Të dua!)