Suplementi Pena Shqiptare/ Agim Hushi: Udha e qumështit

661
Sigal

Prof. Dr. Agim Hushi

Tregim

Ai po endej si një zog që era e merrte nëpër qiell.
Përpiqej të fluturonte por krahët e thyer i lëvizte me dhimbje dhe gjithë dëshpërim pa mundur dot të çante përpara
“!

I thashë shoferit të ndalonte.
Aty në atë pjesë të humbur të rrugës makinat ishin rralluar dhe pothuajse lëvizjet kishin pushuar fare.
U ndala për të shikuar yjet.
Ishte një natë e errët tropikale pa hënë.
Në atë pjesë të rrugës që kalonte përmes një pylli tropikal, nga sedilja e parë e makinës, nëpërmjet xhamit yjet dukeshin shumë qartë, veçanërisht “Udha e Qumështit” dukej si një shall magjik që kishte mbështjellë qafën e universit me yje dhe re qiellore të shndritshme.
Ishte një pamje mahnitëse nga toka ku shfaqej mrekullia e gjithësisë.
Ndaluam në një cep të rrugës dhe shoferi paksa i trembur nga çmenduria ime e natës më ndoqi si për të më ruajtur nga ndonjë çmenduri tjetër.
Palmat dhe drurët tropikale kundërmonin aroma trullosëse dhe zogjtë e natës mbushnin hapësirën me zhurma gjallesash të çuditshme.
Ndodheshim jo larg qytetit të fundit të Malajzisë në kufi me Singaporin.
Kishim disa orë që udhëtonim nga Kuala Lumpuri në drejtim të Singaporit ku jetoja prej disa vitesh. Në Kuala Lumpur një natë më parë kisha kënduar shfaqen e fundit të Operës “Tosca” dhe vendosa që në vend të udhëtimit rutinë me avion, rrugën e kthimit ta bëja më makinë. Presidenti i operës, Siak Fah më dha makinën e tij të re dhe luksoze si dhe shoferin e tij. Ndodheshim pranë Johor Bahru, një qytet i vogël në anën tjetër të urës që lidh ishullin e Singaporit me Malajzinë. Në Johor Bahru vinim shpesh familjarisht për drekë për të shijuar menynë e famshme të mishit të pulës “Phenang Chicken”. Por harrova gjithçka tek vëzhgoja atë bukuri përrallore që shfaqej para syve të mi.
– Shef- m’u afrua shoferi. Të pëlqejnë yjet?
– Më kishin thënë dikur në Kinë, se isha fëmije i qiellit; indigo, ardhur nga yjet.
Por kjo kishte mbetur në ndjesitë e mia si një përrallë për veten. Por ama tërheqja ndaj yjeve kishte mbetur një pasion i pashpjegueshëm, i imi.
– Po, iu përgjigja shoferit që po përpiqej të kënaqej dhe ai me pamjet mahnitëse të “Rrugës së Qumështit”.
– Është mahnitëse, i thashë.
– Shiko nebulozat, kombinimet magjike të ndriçimit.
– Mahnitëse vërtet, tha ai dhe mblodhi duart para syve si dylbi për të vëzhguar më mirë…
Isha koncentruar aq shumë në atë mori miliona yjesh sa kisha humbur çdo ndjesi me realitetin përreth.
– Dëgjove gjë, më tha shoferi.
– Jo, u përgjigja paksa i trembur nga toni i tij i shqetësuar.
Befas shikuam njëri tjetrin në errësirë.
Zhurmat dhe klithjet e çuditshme që vinin nga thellësia e pyllit tropikal u bënë më të frikshme.
– Ikim, më tha.
Papritur u dëgjua një zë i dobët, si një e qarë fëmije.
U shtangëm dhe s’folëm për një copë herë.
Befas e qara e lodhur e një zëri fëmije u bë më i qartë.
Një fëmijë, i thash!
Ç’të jetë në këtë orë të vonë të natës, në këtë cep rruge pranë një pylli të rrezikshëm tropikal?
– Shef, të largohemi, gati m’u lut shoferi.
– Nuk është normale.
– Prit, i thashë
– Ta marrim vesh. S’mund të largohemi kështu e të lem një fëmijë të vetmuar në mes të natës, në rrugë.
– Të lutem foli në malay, (gjuha vendase) ose në mandarin i thashë; (kinezçe).
– Kush je ti, thirri shoferi im me një ton kërcënues, nga frika.
– Të lutem, mos e tremb, i thashë.
– Ftoje të vijë.
Papritur e qara pushoi dhe pllakosi një qetësi e frikshme. Bashkë me të qarën e fëmijës u duk sikur pushuan edhe zhurmat e pyllit për një moment.
“Udha e Qumështit” ndriste me një shkëlqim përrallor atje lart teksa aty poshtë tek ne, errësira ishte dendësuar, rrethuar me një qetësi vdekje.
-Ndizi fenerët, i thashë shoferit.-Duhet ta gjejmë atë fëmijë.
Shoferi zuri vend në sediljen e tij dhe bashkë me dritat e mëdha, të parmet, ndezi dhe motorin e makinës.
Në sediljen e parë zura vend dhe unë.
Dritat ndriçuan rrugën bosh, përpara. Shikuam njëri tjetrin në sy, pa gjetur fjalët për atë çudi që na kishte mbërthyer.
Thuaj të dali, kudo që të jetë fshehur. Pylli natën ka rrezik.
Shoferi foli me zë të lartë duke thyer qetësinë dhe trazuar pyllin, bashkë me “Udhën e Qumështit”.
Fillova të ndjehesha i shqetësuar.
Papritur pas një gëmushë buzë rrugës diçka lëvizi.
Diçka si një kaproll i vogël me këmbë të holla.
Ishte një djalë i vogël, malay, vendas, me një palë pantallona të shkurtra dhe një bluzë të vogël të shqyer në fundin e barkut. Mu drodh shpirti kur e pashë ashtu të vetmuar, në atë orë të vonë të natës.
Dola me të shpejtë. Shoferi pas meje.
E zura për dore duke i përkëdhelur kokën e bukur, për t’i hequr disi frikën që e kishte mbërthyer.
– Ç’bën këtu, e pyeti shoferi. Pse ke ikur nga shtëpia.
Dhe pa pritur përgjigje nga djali i vogël m’u drejtua:
– Shef ta çojmë në shtëpi?
Patjetër i thashë. Pyete nga është dhe ç’i ka ndodhur.
Shoferi e pyeti dhe ndërkohë që fëmija filloi të fliste e zuri një ngashërim bashkë më lotët. Shoferi po tronditej nga fjalët e tij dhe harroi të më përkthente.
-Ç’ka ndodhur?, i thashë. Më thuaj si është puna?
– Shef, m’u drejtua shoferi. Është një fëmijë i braktisur. Nuk ka shtëpi.
Ka marrë rrugën për në Kuala Lumpur.
Shoferi i autobusit ku kishte hipur pa biletë e ka zbritur sot në Johor Bahru. Do të shkojë në Kuala Lumpur.
Është nisur për atje, por e ka zënë nata këtu.
Nuk isha përgatitur të dëgjoja këtë përgjigje dhe fillova të ndjeja një si të përzier. Sipër nesh “Udha e Qumështit” performonte një spektakël qiellor magjik.
– Pyete a ka ngrënë?
Pasi mori një përgjigje me zë gati të shuar shoferi mu drejtua gjithë trishtim:
– Ka dy ditë pa ngrënë!
Diçka u këput brenda qenies sime dhe ashtu gati i këputur siç isha, e rrëmbeva djalin e vogël, që peshonte aq lehtë, në krah. Shpejt, iu drejtova shoferit.
– Të shkojmë në Johor Bahru, t’i japim për të ngrënë.
Vogëlushi kundërshtoi dhe s’donte të hipte në makinë e të vinte me ne.
Shoferi po e merrte me të mirë dhe po i shpjegonte se donim ta merrnim vetëm t’i jepnim për të ngrënë.
– Ka frikë policët, më tha shoferi.
– Jo jo!
S’do t’ia dorëzojmë policëve, siguroje, i thashë shoferit.
I vogli sikur u qetësua dhe më pëllëmbët e duarve fshiu sytë e mavijosur nga të qarët.
Johor Bahru, megjithëse ishte vonë, gati mesnatë, gumëzhinte nga njerëzit.
– Pyete, çka dëshirë të hajë, i thashë shoferit.
– Penag chicken? M’u kujtua menyja e famshme e qytetit
– Jo, hamburger dhe koka-kola, mori përgjigje shoferi.
I bleva dy hamburger të mëdhenj dhe vura re se të parën e mbaroi shumë shpejt. Hapi hamburgerin e dytë dhe filloi të hante gjithë qejf.
Dukej se po i shijonte dhe po kënaqej. Papritur ndaloi dhe si i trembur e mblodhi me kujdes.
– Ç’pati, pyeta. Pse s’po e hanë të dytën.
Pasi e pyeti shoferi m’u përgjigj disi i prekur:
– Ka frikë ta hajë të gjithën; se do ta marrë uria përsëri! Do që ta ruaj për rrugës!
Nga sytë më rrëshqitën dy pika lotësh.
Thuaj se do t’i blej të tjera, sa të dojë. Të lutem thuaji që të hajë, të ngopet.
Por i vogli e kishte paketuar hamburgerin e sapofilluar dhe po pinte me kënaqësi koka-kolën e ftohtë.
U ulëm dhe ne për të pirë nga një koka-kola. I vogli u ngrit dhe mori drejtimin nga banjot e McDonaldit. Kishte një trup të imët, sy të bukur si bajame dhe lëkurën ngjyrë të errët, tipike të popullsisë vendase, malay.
– Si të quajnë, i thashë ndërsa ai po largohej.
– Li, ser- mu përgjigje dhe fluturoi.
– Ok, emër i bukur, iu përgjigja miqësisht…
Sakaq ai u fut në banjën e restorantit. Ne, të çliruar vazhduam të pinim koka-kolën që na freskoi atë natë të ngrohtë tropikale.
– Pse u vonua, thashë papritur sikur të isha kujtuar për diçka. -Të lutem shih, ç’u bë Li, i thashë shoferit.
Ai u ngrit dhe u kthye pas disa minutave ankthi, me një fytyrë të dëshpëruar.
– Shef. Ka ikur pa gjurmë. Ë kërkova …
M’u prenë gjunjët.
Në dorë mbaja dy hamburger të tjerë dhe një shishe ujë për Li.
Por Li kishte fluturuar, ashtu si një zog me krahët e thyer nga uria dhe braktisja. Kjo ishte nata e Udhës së Qumështit dhe e Lisë.
Shikova përsëri lart. Udha e Qumështit ishte zbehur, por mrekullia ishte akoma aty.

  • Liiiii- thërrita befas me sa zë që kisha. Shoferi më shikoi me çudi dhe si për të më qetësuar më hodhi dorën në sup. Li, ku je, thërrita përsëri dhe iu drejtova “Udhës së Qumështit”!

Atw natë magjike u luta me shpresë se ndonjë mrekulli qiellore do ta sillte përsëri Linë, atë krijesë të vogël, të vetmuar të tokës sonë!
U ktheva në Singapor pas mesnate, shumë i trishtuar.
Që nga ajo natë, “Udha e Qumështit” për mua ka një tjetër kuptim, tjetër emër.
Dhe përveç magjisë së yjeve mbart edhe shumë trishtim.
Atë të zhdukjes së një ylli të vogël, në një natë tropikale, me emrin Li!