Nga: AGIM JAZAJ
***
Sapo kishte rënë një muzg i butë vjeshte, bashkë me gjethet e pemëve. Po
ecnim përmes pyllit të dendur të dritave, me vështrimin e tendosur në
xhamat e autobuzit. Nuk i njihnim mirë rrugët e Athinës, ndërsa gjuhën
pothuaj s’e zotëronim fare. Udhëtarët hypnin e zbrisnin…
Një çift i veshur mirë dhe të pashëm, mërmëritën me zë te ulët, përpara
këmbëve…
-Ulu- i foli shqip vajzës, duke i treguar sediljen qe ishte bosh, ngjitur me
mua. -Mund të uleni dhe ju këtu –i thashë djalit dhe u ngrita në këmbë, për të
zënë vendin bosh, përballë. Ai më falenderoi dhe u ul ngjitur me vajzën. Te dy të rinjtë, dukeshin tësapomartuar! Djali i qethur dhe i rruar, me një kostum pis të zi, që llamburiste si luspat e peshkut nën rrezet e diellit. Vajza kishte veshur njëmini, fare të shkurtër, lartë mbi kokat e gjurit. Makiazhin e kishte vënë të rëndë, saqë edhe qepallat dukeshin të barrosura! Bënte, ç’bënte dhe shpesh përpiqej të zgjaste minin, për të mbuluar kofshët e lëmuara.
Përpara mbante një çantë, si për t’u bërë pritë “dylbive” të ndonjë qejfliu.
Djali ishte në moshë shumë prapa, megjithatë sikur më shëmbellente. Ku
mund ta kisha parë? Vazhduam rrugën. Edhe ata nuk shiheshin në sy.
Po i afroheshim qëndrës se qytetit. Vajza u bë gati për të zbritur, duke
bërë këmbë për te dera e autobusit. Ndërsa djali s’e lëvizi vendin. Mu duk
se, e përcolli fare ftohtë vajzën e “sapomartuar”. E shoqëroi me një
vështrim të stisur, sikur të mos ishin bashkë, fare të pa njohur….
Vajza ecte serbes ndanë trotuarit, paralel me autobusin e stopuar, përballë
semaforit. Befas, i hodhi një vështrim vjedhurazi dhe po të tillë, me
ngritje të vetullave, i’u përgjigj dhe djali mbështetur faqen e tij në xhamin
e autobusit… Rrugëtim është dhe kushedi…
Nëse deri në ato çaste mendimi ishte i përfillshëm, i justifikuar për atë
çift “të martuar nga të parët” sikur me vërshoi një rryme e ftohtë ajri, më
bëri të tërin kallkan. Nën xhamat e syzeve, mundohesha të shihja vajzën,
që lamë pas dhe djalin që kisha përballë, për të fiksuar mbase portretin e
tyre. Vajza me minin ecte vetëm, si për të bërë autopsinë e mendimeve të
mia. Po shihja vjedhurazi djalin e pispillosur. Eshtë dhëndër, që e
nderova, apo kodosh dhe përsëri s’u turpërova?!
Edhe ndodh, që ndonjëherë të ngatërrojmë vetveten. Ndodh, që jeta me
“kapriçiot” e veta, të të drejtojë në rrjedhën trishtuese. Dhe trishtimi, që
për ne është bërë bashkudhëtar në jetë të të servirë trampolinën e ferrit.
I gjori njëri, duke kërkuar shtigje për të dalë nga terri, fantazia, e shtyn
në arsyetime të realizueshme dhe të parealizueshme! Madje arsyetimi në
të tilla raste, bënë të vështirën të thjeshtë dhe të thjeshtën të vështirë. Pas
pak minutave, më në fund, u gjendëm në derën e apartamentit të Paulinit.
Mendova se, nuk do të më linte shije të hidhur, udhëtimi me trolin e parë.
Megjithëse ne, shqiptarët jetojmë gjatë me të keqen. Dhe e keqja shpesh
sjell të keqën në portë. Megjithatë në këtë rast, asgjë e keqe nuk ishte
shfaqur. I ramë ziles së shtëpisë dhe prapa saj u dëgjua greqisht pyetja:
-Pios ine? –
-Kush është?
-Aldua, Aldua -jam, i’u përgjigja.
U hap dera e jashtme dhe tek porta e shtëpisë, kish dalë e shoqja e tij,
Vali.
Koka me ata pak flokë me ishte lagur nga vesa e hollë e shiut, që nuk
dallohej me lehtësi. U përqafuam të përmalluar dhe zum vendet
Perfunduam dhe pyetjet e zakonshme dhe u justifikova per vonesën e
ardhjes.
Në rrëzë të qoshit të dhomës, qëndronte dhe një burrë. Pinte thellë cigaren
e duhanit. Hiri i tij i pa shkundur i kishte shkuar pothuajse tek gjysma e
cigares.
-Eshtë një mik i imi – ma prezantoi Paulini. Duket, se nuk e dalloi dhe
këtë prezantim, sepse nuk reflektoi në kohë. Pastaj duke më prezantuar
mua tek ai; “Eshtë një mik ”. I preku gjurin me dorë si për të “zgjuar” dhe
atëherë tjetri reagoi, duke më vështruar dhe më tundi kokën.
-Qoftë shëndosh –iu përgjigj prezantimit. Mendova se do të ket ardhur
për të njëjtin sebep, si dhe unë. I përfunduam dhe pyetjet e jetës këtu në
kurbet.
I panjohuri për mua dukej se nuk e ndiqte fare bisedën, sikur të mos
ndodhej fare në këtë bisedë. Ishte fare indiferent. Ishte mes atij ambjenti
dhe shfaqej se nuk ishte i pranishëm. Sikur i qen mbytur gjemitë!
-Është nga Tirana –thotë papritur Paulini, si për të thyer qetesinë.
-Me origjinë është nga…
-Tani këtu në Athinë- është?
-Jo, jo- është në Tiranë.
-Ka ardhur ka disa ditë.
Nuk pyeta më sepse po përgjigjej vëtëm i zoti i shtëpisë dhe kushedi
mendova…Burrit s’mund t’i jepje më shume se të pesëdhjetat. Kishte një
vështrim të thellë, ballin e lartë dhe fytyrën e thatë. Vriste vazhdimimsht
ballin. Vështronte sikur të komunikonte me diçka në tavanin e dhomës,
sikur kërkonte në vështrimin e tij të përqërndruar.
-Është gazetar, ky miku im -vijoi Paulini duke i’u drejtuar atij.
-Tjetri lëvizi kokën dhe hodhi vështrimin.
-Aldo, Aldo e quajnë…..
– Ndoshta kishte qëllim t’i largonte mikut të tij ngarkesën, me siguri i’a
dinte.
-E kam lexuar edhe këtu në emigracion,vazhdon të shkruaj.
-Gazetari edhe mund të na ndihmojë- tha me gjysëm zëri, tjetri i ardhur
nga Tirana, duke vështruar gjithë sy, sikur priste të miratoja se po mund
të ndihmoja.
-Kushedi çfarë mund të ket- thash me vete.
-Të dëgjojmë pastaj…
Po prisja dhe unë nga ai dhe ai duket se po priste nga mua, sikur të dija
se si e kishte hallin. Mbetëm në pritje të njëri -tjetrit. Duket se dhe kjo
“shkëndijë” e hedhur, u shua shpejt në rrjedhën e bisedës. Pas pak, burri
u ngrit në këmbë .
-Po dal njëherë -i thotë të zotit të shtëpisë.
-Kthehu shpejtë – i thotë ky. I dhashë dorën.
I zoti i shtëpisë sipas rastit e përcolli te dera.
-Diçka mërmëriti në intimitet.
-Mirë u pafshim, zoti gazetar!-më përshendeti.
Pa mësuar kërkesën se për çfarë mund të ndihmoj, na dha dorën sërishmi
dhe hapi derën.
Iku nëpër dritat e shumata, në zymtësinë e mendimeve.
Mbetëm të dy me Paulinin, ndërsa zonjat kishin kaluar në dhomën tjetër
dhe bënin muhabetet e tyre.
-Ka një mal me halle, i gjori- tha Paulini.
-Një zot e di se ç’heq shpirti i atij njeriu.
Po e shihja në bebe të syrit. Ç’farë kishte miku i tij nga Tirana. Ç’farë të
ket? Bota është e ngarkuar me halle. Në botë, nuk gjen njeri pa brengë.
Nuk thonë kot: “Halli, hallit nuk i ngjan”.
Para ca kohësh, i ka ikur vajza nga shtëpia. Ishte në Universitet, dega e
biznesit. Asnjë shqetësim nuk kishte shfaqur, as nënës nuk i kishte thënë
gjë. Tundi kokën dhe më vështronte sikur të dija vendndodhjen e asaj
vajze. Dy gisht letër i kishte lënë sipër tavolinës, vajza: “Unë po iki.”As
poshtë saj “ju puth, as vajza juaj”…
Kaq ishte letra e shkruar, që u ka përvëluar zemrat atyre njerëzve. Atë
copë lëtër i ati, burri që u largua nëpër terrin e natës, nëpër Athinën e
qytetëruar, e mban në xhep…
Një ditë prej ditësh, sikur i shkrepi një rreze drite dhe për prindërit e
gjorë. Një zë nga telefoni i komshiut: “Jam mirë, mos kini merak”. Kaq
ishte. Ishte, apo nuk ishte, zëri i vërtetë i saj? Kur e kishte pyetur se ku
ndodhej, menjëhërë i ishte mbyllur telefoni! Dhe më shumë ishte hapur
plaga, në atë familje. Gjithçka kishin kuptuar, se jeta e vajzës, ishte në
duart e të tjerëve, të piratëve të kohës. Nuk kaloi shumë dhe i ati, i’u
drejtua vehtes.
Bleu një vizë 4 mujore dhe ka ardhur këto ditë këtu, nëpër Athinë, kërkon
e pyet, po kë? Ku të drejtohet? Asgjë nuk di, ku të shkojë?
Miku im Paulini, mbaroi rrëfimin për mikun e vet, mu lut mua, se diçka
duhet të bëja, për këtë fatkëq!
E çfarë mund të bëja, çfarë?
Sa shumë shkrime bëhen për tema të tilla! Dhe kjo plagë, nuk po shkon
drejtë mbylljes, përkundrazi.
Më sëmbuan në shpirt fjalët e Paulinit dhe burri që iku në mugëtirën e
asaj nate për të kërkuar, atë që i dhëmb shpirti. Tymi i duhanit, kishte
rënë si mjegull deri në dysheme. Mendova se, diçka mund të cingrisja si
dhe për të plotësuar dëshirën e mikut tim Paulinit, sidoqoftë, këto janë
“krisma në ajër”. Në atë bisedë e sipër duket se përpara syve më “mbin”
çifti i lumtur”, që ju lirova vendin në autobus, gjatë udhëtimit për këtu.
Vajza me mini dhe djali, apo djalli, i pispillosur dhe përshëndetjen e tyre
të stisur, zbritjen e vajzës në vendin e “ferrit”. Po jetonim të dy në ato
çaste me brengën e këtij njeriu.
Koha po mblidhte. U ngritëm të ktheheshim përsëri, në shtëpinë tonë të
refugjatit. I zhytur në rrjedhën e asaj tragjedie! Dito kuptoi diçka.
-Të shoh ndryshe, të shqetësuar, çfarë ka ndodhur?-.
-Asgjë nuk ka ndodhur rreth nesh?- i thashë si për ta qetësuar dhe të
ndërpriste pyetjet. I telefonova një shokut tim, në një gazetë që botohet
këtu në Athinë, në gjuhën shqipe. I dhashë idenë e shkrimit shkurtimisht,
për ta botuar në një numër të afërt të gazetës.
Redaktorit i pëlqeu dhe u angazhua se, do ta botojë një shkrim të tillë, sa
me shpejt.
Më dha adresen e redaksisë dhe kohën se kur do të takoheshim.
Të nesërmen në mbasdite, u nisa për në redaksi, me shkrimin e
përgatitur, titulluar: “Plagë e hapur”.
Po kontrolloja rrugët, me adresë të shënuar në bllok. Rreth e rrotull,
vëreheshin lëvizje të femrave, rracave dhe të jepnin përshtypjen e
lëvizjeve jo të zakonshme. Aty, në kthesë, mu duk se, një ditë me parë,
më humbi nga vështrimi vajza me mini…
Njihej si zonë e ushtrimit të prostitucionit, ose shitje e mishit të bardhë.
Përgjatë rrugës lexoheshin në anglisht, dy tre hotel të vjetër.
Semafori jeshil, më urdhëroi udhë kalimin. Bëra këmbë . Një britmë e
fortë më stopoi përsëri në vend. U hutova i tëri. Mu duk shumë e afërt,
rrënqethëse .
-O zot -thashë dhe këtu s’po na ndahen klithmat. Nuk e dallova për
momentin, se nga po dilte. Leshërat e kokës, mu ngritën përpjetë. Gjithë
kalimtarët u stopuan dhe vështronin të çartur. Vështrimi i kalimtarëve
drejt hotelit përballë, saktësoi burimin e atyre klithmave.
Pas pak, ja behën dy a tre polic, në derën e hotelit. Hyjnë rrëmbimthi
drejtë shkallëve të tij .
– Ç’ të ket ngjarë? -pyesnin njerëzit.
Një makinë e vogël e policisë, zuri vend pranë derës së hotelit.
Policët, hapën dyert, rrinin në gadishmëri. Komunikuan me radio. Policët,
që sapo hynë brenda, dolën duke shoqëruar një vajzë, e cila mundohej të
shmangej nga vështrimi, me një mini të shkurtër… Pas saj, një meso
burrë dhe ky me të njëtin “fat”, atë të shoqërimit nga dy policë të
tjerë.Vetëtimthi, i futën brenda në makinën që priste gjahun me dyer të
hapura.
Mos isha në ëndërr!?
Fshij sytë!
Ç’po ndodh kështu? Është e vërtetë kjo që më shëmbëllejnë?…
Ndodhesha pranë fare. S’po gabonin sytë.
Ajo ishte, ajo që kisha parë një ditë më parë dhe po ai burri, që kisha
Takuar tek Paulini. Ai ishte, ai… Prapa e ngakan kusuret, këtë
kusuremadhin. Edhe këtu, më doli përpara. E vështrova dhe një hërë në
ndënjesën e pasme të veturës, tek la mbrapa misterin.
Harrova krejtësisht, se më priste redaktori, sipas mareveshjes që kishim
bërë. Zemra sa s’mu shkul nga vendi. Burri i ardhur nga Tirana, ishte ai
që kërkonte vajzën e vet! Ai që ishim takuar një natë më parë, te Paulini.
Ai kërkonte, kërkonte, ku mund të binte në gjurmë. Atje ku mendonte dhe
s’e dëshironte, në shtëpinë publike, e kishte gjetur atë, që i kishte lenë dy
gisht letër….
Nuk kishin kaluar, shumë çaste dhe nga dhoma e qejfit u dëgjuan
ulërimat e dy njerëzve, ulërimat që ngrinë gjithë ata banorë.
”Një në prag e një në derë”,
“Plasën si qelqja me verë”.
Veç, jo si Konstandini me Dhoqinën, vëlla e motër! Ishin babë e bijë!
Ç’farë ndodhi? Burri qante me të madhe! Me të qante dhe e bija.
Në një makinë policie, humbën nga sytë, pas kthesës së rrugës.
Redaktori më priste. Shkrimi më mbeti në xhep!…
Athinë: 1999
