Prag më prag endet një qyqe, nuk ulet të vajtojë! Breg më breg po bredh veriu, nëpër mure ulërin! Lart, nga qiell’ i zbardhylët, gjak dhe helm nis të pikojë, turren retë si të marra, pabesia oshëtin.
Nëpër rrugë sillet vdekja, rrëmben drapër e kosor, djelmë , vasha, burra trima, gra, fëmijë, plaka, pleq, shtëpi pa gardhe, të vdekur pa varre. Në çdo oborr ulërin dhëmbja nëpër dritare, Zotit i ardhtë keq! Ja një korb që po vjen rrotull, er’ e gjakut e ka ndjellë, vjen e ulet dhe një skifter, pak më tej, mbi një muranë, një qenush me zë të ngjirur (Mos hakmarrja e ka sjellë?) i leh korbit dhe e ndjek, tek i zoti nis e qanë. Mbi çatitë ngrihen flakët, shpirti çam po hesht në zjarre, një flamur veç kish shpëtuar, varur te një qiparis, për çudi dhe një shqiponjë, u soll rrotull nëpër varre, mblodhi krahët, pak qëndroi, tej Pargës u arratis. Ra mbrëmja mbi brigje, mbi Jon, mbi martiren Çamëri, dimër ish, po ajrin mbi det e ngrohën mijëra zjarre, në terr nata e gjatë, pa fund, vajtoi, mbajti zi, zëra njerëzorë nuk kish. Vdekje e heshtur, pa varre. Pikojnë gjethet e ullirit dhëmbje tretur në vesë. U lodh durimi në një pritje të gjatë, deri sot, n’ udhëkryq na ka çuar rrugëtimi. Pa asnjë shpresë, martires Çamëri nuk i doli asnjeri për zot. Enden erërat e hakmarrjes, mbi vejushën Çamëri, nuk ka trim a princ të kaltër, t’i vendosi një kurorë, të vesh fustanin e bardhë, ta harrojë atë zi, moj manxuran e borzilok, trëndafile në dëborë.
