Sot në Shtetet e Bashkuara të Amerikës festohet Dita e Falënderimeve. Dita e Falënderimeve në Amerikë është një ditë e dalluar në kalendarin vjetor të këtij vendi. Është me të vërtetë një festë kombëtare, në të cilën përfshihen dhe marrin pjesë të gjithë qytetarët, për një qëllim të përbashkët, dhe pa dallim feje, pikëpamjesh politike ose origjinë etnike, vetëm e vetëm për të falënderuar Perëndinë për bekimet që u ka dhënë familjeve dhe vendit të tyre, ku ata jetojnë.
Çdo vit, Dita e Falënderimeve shënohet të ënjten e katërt të muajit Nëntor. Kjo festë e ka origjinën në fillim të historisë së këtij vendi kur kolonët e parë pelegrinë nga Anglia u vendosën në këtë hapësirë në shekullin e 16-të, të cilët pas të korrurave të bollshme, vendosën që të pushonin nga puna e mundshme për të falënderuar Perëndinë për të gjitha bekimet që u kishte dhënë atyre gjatë një periudhe shumë të vështirë për ta. Thuhet se, pelegrinët mësuan nga indianët vendas për të mbjellë misër, fasule dhe kunguj, kështu që në Vjeshtën e vitit 1621, nja 90 prej tyre, së bashku me indianët vendas, përgatitën një darkë të madhe për të shënuar Ditën e parë të Falënderimeve.
Në vitin 1789, pas një deklarate nga presidenti i atëhershëm i Amerikës, Xhorxh Uashington, Amerika festoi zyrtarisht Ditën e parë të Falënderimit ndaj Zotit, në bazë të Kushtetutës së re, të caktuar si “një ditë falënderimesh publike, kushtuar të Madhit Zot, Autorit të të gjithë të mirave që kanë qenë, që janë dhe që do të jenë”. Presidenti Xhorxh Uashington, duke caktuar Ditën e Falënderimeve si festë kombëtare, u përpoq që të përdorte një ton gjithëpërfshirës dhe pa preferuar ndonjë fe ose besim, por në të njëjtën kohë, ai theksoi bekimet politike, morale dhe politike — për demokracinë e re – të cilat sipas tij bëjnë të mundur funksionimin e një qeverisjeje të mirë, duke përfshirë edhe pendimin personal dhe kombëtar, kur është e nevojshme për të pranuar gabimet, madje edhe në nivel kombëtar. Në tetor të vitit 1777, të gjitha 13 kolonitë e para amerikane të asaj kohe u bashkuan për të festuar Ditën e Falënderimeve, që në të njëjtën kohë shënoi edhe fitoren e kolonive të reja amerikane në luftën e tyre kundër Perandorisë britanike. Gjatë viteve që pasuan, festimi i kësaj dite pësoi ndryshime, por më në fund, presidenti Abraham Linkolni më 1863 shpalli zyrtarisht të ënjtën e katërt të Nëntorit si Ditën Kombëtare të Falënderimeve.
Disa prej presidentëve më të dalluar të Shteteve të Bashkuara, siç janë Xhorxh Uashingtoni, Abraham Linkolni dhe Franklin D, Rusvelti – kanë luajtur rol me rëndësi për të bërë që Dita e Falënderimeve të jetë për të gjithë amerikanët, pa dallim, një ditë për të festuar me familjet e tyre traditat dhe idealet amerikane.
Në të vërtetë, historikisht, kjo ditë është jo vetëm Ditë Falënderimesh, por gjithashtu shënon dhe nënvizon rëndësinë e traditës së kuptimit të vetëqeverisjes së mirë, të punës së rëndë dhe etikës në punë, të komuniteteve qe varen nga vetvetja si edhe besimin në Zotin. Urata e Xhorxh Uashingtonit për Ditën e Falënderimeve ishte kuptimplotë nga pikëpamja personale si dhe në nivel kombëtar, pasi i lutej Perëndisë me uratën:
“Le të bashkohemi dhe t’i lutemi me përvujtërinë më të madhe të të Madhit Zot dhe udhëheqësit të kombeve dhe t’i kërkojmë Atij që të na fali gabimet tona kombëtare dhe mëkate të tjera dhe lutemi të na mundësojë që në jetën tonë private ose publike të kryejmë detyrat tona ashtu siç duhet dhe siç kërkohet nga ne; që qeveria jonë të jetë gjithmonë e mençur, e drejtë dhe të zbatojë ligjet konstitucionale me besnikëri. Që Perëndia të ruaj dhe të mbrojë të gjitha shtetet sovrane, sidomos ato që janë mike me ne dhe bekojë të gjithë ata o Zot me një qeveri të mirë, falu o Perëndi paqe dhe mirëkuptim….!”
Duke i ndënjur besnike kësaj tradite, gjatë gjithë historisë amerikane, presidentët amerikanë i kanë ofruar lutje Perëndisë, por pa preferuar një besim fetar ose një tjetër, në raste fitoresh ushtarake ose në raste fatkeqësish dhe katastrofash kombëtare.
Edhe sivjet, në deklaratën e tij me rastin e kësaj dite të shënuar në jetën amerikane, Presidenti Barak Obama tha se, ”kur presidenti Xhorxh Uashington shënoi Ditën e parë të Falënderimeve të demokracisë tonë, ai iu lutë Krijuesit tonë për paqe e bashkim dhe kur Kombi përjetoi ndasitë më të thella në historinë e tij gjatë luftës civile, Presidenti Abraham Linkoln na kujtoi se thellë në zemër dhe në shpirtin tonë ne jemi një Komb, që mund të përkulet por nuk mund të thyhet.” Presidenti Obama tha se, këto shprehje të bashkimit kombëtar janë edhe sot aktuale. Duke iu drejtuar bashkëkombësve të tij në këtë ditë të Falënderimeve, Presidenti Obama inkurajoi ”qytetarët e Shteteve të Bashkuara që të bashkohen, qoftë në shtëpitë e tyre, qoftë në faltoret, qendrat e komuniteteve të ndryshme, ose në shtëpitë e miqve e të shokëve të tyre – që të falënderojnë Perëndinë për të gjitha bekimet që Ai na ka dhënë gjatë vitit ë kaluar… dhe të ndajmë bekimet tona me të tjerët….”
Amerikanët, nga natyra janë popull optimist madje edhe në kohë të vështira. Megjithë problemet ekonomike që vitet e fundit kanë goditur këtë vend dhe pjesën më të madhe të botës, megjithë fatkeqësitë natyrore të kohëve të fundit, si dhe përballë një të ardhme të pasigurt, amerikanët sot kujtojnë ditët e para të demokracisë së tyre si dhe vështirësitë dhe fatkeqësitë e brendshme dhe të jashtme gjatë historisë së tyre, përfshirë edhe luftën civile, amerikanët janë të vetëdijshëm se jetojnë në një vend me shumë bekime, dhurata të Perëndisë, ku çdo person ka të drejtë të jetojë, të punojë dhe t’i lutet Perëndisë në liri.
