Viron Kona: Bajlozi i frikshëm

1342
Mbyllur në shtëpitë-karantinë rrimë, mendojmë,
për ditët që ikin e për t`pasigurtat ku shkojmë,
në shoqërinë e pareshtur t`cicërimave t`zogjve,
sirenave t`policisë e ambulancave që gulçojnë.
Medijet na bombardojnë non – stop pareshtur,
virusi i zi përhapet dhunshëm si muzikë horor,
jeta njerëzore e rruzulli tokësor po tronditen,
na mban fort n`kthetra bajlozi i zi me kurorë.2).
Zemërohemi pareshtur që s`po e mundim dot,
këtë të paudhë, të paburrë dhe armik tinëzar,
ç`na duhen armët atomike,raketat hapësinore,
kur s`bëjmë dot zap këtë korona virus zuzar!?
Mblidhemi,strukemi familjarë, të rritur, fëmijë,
pranë njëri-tjetrit në shtëpitë tona – karantinë,
t`kapur fort nga mankthet çdo natë e çdo ditë,
shpresojmë jetën, por përfytyrojmë tragjedinë.
Çdo zbulim shkencor është si një yll në errësirë,
na ngjall shpresë se ilaçin e duhur po zbulojmë,
por lajmet kaotike kundërshtojnë njëri – tjetrin,
me telekomanda n`duar stacione jete kërkojmë.
Humbja e besimit s`po na ndihmon për asgjë,
veçse na mjegullon keq të ardhmen që na pret,
ndaj, mblidhuni o të ditur t`gjithë botës mbarë,
ta shporrim nga globi këtë xhelat që po na vret!
T`u kthejmë buzqeshjen fytyrave njerëzore,
të thithim me tërë forcën e mushkrive lirinë,
të ngrihemi së bashku kundër bajlozit të zi,
ta prangosim shpejt në muzeun -karantinë
Sigal