Po shkëpusim disa vargje:
Shqipëria
“Kjo tokë quhet Shqipëri, është e jona,
Ishte këtu përpara se në qiell të lindte hëna.
Ja vure dorën tënde, të ndjesh si derdhen përrenjtë e të vdekurve nga brenda.
Në cilën prej tyre që lidh ende lule e kokrra, ka lindur elefantin e tij Pirroja i Epirit?
Ja dhe arat tona, sa një shami e xhepit bokërrima të thinjura nga uria dhe etja!
Gjërat e mia të vogla
“Erdhi koha t’i mbledh gjerat e mia të vogla, si nëna me bohçen e saj në sepete,
Ku rrobat e vdekjes vinin erë ftua.
Them t’i mbledh përrenjtë e vegjël në një shishe, t’i fus arat e vogla në një shami xhepi.
Të gjej këngën e parë për drithërimën e fqinjës, incizuar në gjethet e një plepi.
Do ta marr në xhep varrin e babait si një kuti shkrepëse.
Do t’i qep pas shpirtit përkëdheljet e nënës do bëj makinë qepëse zemrën time, me penjtë e artë të hënës!…
“Mirë u pafshim, hënë e ditëlindjes”.
Nga Servet Tartari “Mjeshtër i Madh”.
