Vdekja vdiq me fytyrë të qeshur
Kur lindi, si të gjithë,
Dhe vdekja qau, se dhe vdekja qanë.
Kur vdiq, çuditërisht
Kishte fytyrë të qeshur,
Të lumtur!
Tamam,
Sikur po shkonte në festë
Dhe donte të dukej e bukur!
Përse?
Përse qeshi ashtu,
Kur të tjerët qanin për të,
E i preknin dorën e ftohtë
Me qime të zbehta
Që dukeshin ende të gjalla,
Megjithëse nëpër damarë
S’pulsonte më jetë?!
Ndoshta desh të tallesh
Me naivitetin e vet,
E qarjes kur lindi,
Apo vrau përfundimisht
Frikën e saj dhe tonën,
Që dhe ne
Të mos kishim më frikë…?!
Se, dhe vdekjet
Duhet të kenë frikë
Nga vdekja e vet!
E shtrirë në arkivolin e heshtur
Dukej sikur thoshte:
-Unë po qesh,qeshni dhe ju,
Se, unë vdekja,vdiqa!
Thua dhe vdekja
Të ketë zemër të dhembshur?
Prej pjesëzave të trupit të saj
Jemi krijuar
Si dritëza nga errësira e pafund.
KLONOMANI SHPIRTIN
…Në sytë e erës e në buzët e dashurisë,
Shpirtin,shpirtin thashë,
Jo trupin,atë kurrë më,
Se për mua,(ashtu,si dhe për ju),
Trupi është i vdekshëm,
Përderisa asnjë prej petaleve të lules,
Fijeve të barit,trupit të fluturës,
I vëllaçkos,i babës,nënës,i gjyshërve,
I shokëve e shoqeve,
I pikës së dritëz dhe erës së ikur,
S’më janë shfaqur as si fantazma,
E jo më të kenë folur me gojë,
Dhe pse kam vite që qaj e i kërkoj.
Ndaj klonomani shpirtin,shpirtin,
E vendosjani sërish emrin
Që më kanë vënë prindërit,
Emrin e mbiemrin që mbaj, Miltiadh Davidhi,
Të vazhdoj akoma ta dua Planetin,
Njerinë, t’i dua mëngjeset, perëndimet,
Netët e ditët,
E ëndrrën e gjethes tretur si ves’
Dhe të shkruaj sërish
Për erën e gjithësinë,
Për ripërtëritjen e jetës,
Atje,ku e kam lënë,
Këngën e prerë në mes!
Klonomani shpirtin, shpirtin, jo trupin,
Atë kurrë më,
Le të qajë në dashtë me zë, a pa zë!