Atë pasdite vjeshte, kur dielli donte edhe tre pashë të kridhej në horizontin blu të Adriatikut, tek lesa e Dosarëve, e lehura e një koneje lajmëronte ardhjen e një mysafiri. Matanë lesës u dëgjua zëri i butë i Lonit, djali i vetëm i plakut të Dosarëve. Në odën e miqve të shtruar me shilte dhe jastëkë, miku e ndjeu veten të rehatuar. Pastaj u përshëndet edhe me të tjerët. Në atë shtëpi, të thurur me kallama e të mbuluar me tjegulla e me një baxha sipër e ku kundërmonte aroma e borzilokut u gjenda edhe unë me gjyshen time, Katerinën, që kishim ardhur për miqësi tek Dosarët. Me këtë familje lidhjet tona të miqësisë ishin të vjetra dhe kishin rrënjë të thella. Plaku i Dosarëve, xha Uani, kish qenë një këngëtar dhe valltar virtuoz popullor dhe mjaft i preferuar në dasmat e atyre anëve. Atë e ftonin të gjithë nëpër dasma apo festa fetare për të gjallëruar atmosferën festive me këngët dhe vallet humoristike, që evokonin humor, por edhe nivele ekonomike.
…
për më tepër lexoni Gazetën Telegraf