Faik Konica u lind më 15 mars të vitit 1875 në Konicë dhe vdiq më 15 dhjetor të vitit 1942 në Uashington. Ky njeri me kulturë të lartë, ‘enciklopedi shëtitëse’, eseist i shkëlqyer, stilist i përkryer, themelues teorik dhe praktik i kritikës letrare shqiptare, veprimtar politik me orientim perëndimor, siç ishte kultura e popullit që i takonte, poliglot, solli një model të ri në mendësinë shqiptare. Ka lënë gjurmë me krijimtarinë e tij në publicistikë, prozë dhe poezi…
Anadollaku në Mesalle
Ka ndenjur si një ka
Po ha edhe po ha,
Shembet me pilaf,
Fryhet me hoshaf;
S`ka kohe të flasë
Hedhë sa te pëlcasë,
Llop një bakllava,
Llop një hallva,
Llop një revani,
Llop muhalebi.
Therret:-Hiç jemedum!
– O burra, bre dudum!
Kërkon një syltjaç,
Porosit një kulaç,
Rrëmben një bugace,
– Të rrëmbec një kapaçe!
Të tërë për një darkë,
Të tëra në një barkë!
Kur lodhet sa ngjinjet,
Pushon e shtrihet
Shtrihet dudumi
Dhe na e zë gjumi.
Nesër kur të zgjohet
E, me “bismil-lah”,
Prape pilaf
E prapë hoshaf.
“Qebap boll-boll
Koxha Anadoll!”
More dudum kokëkungull
Gojëbuall e barkrrumbull
Thuamë, të rëntë pika!
Ç` të duhet ty politika?
Hiq, more dudum dorë, hajde
Të të kllasem në një kade
Plot me mjalt`e me reçel
Ha pi e kurrë mos del.
Helena e Trojës
N’Trojë, nga maja e një kulle të lartë
Helena e bardhë zgjat kryet dhe përgjon
poshtë nën muret luftën që lufton
Menella syzi me Parin flokartë;
Shikon buzëqeshur e me ballë të qartë
Zjarrin që ka ndezur vetë dhe ëndrrën,
E stolisur si ditën që hipi në fron.
Kur vajti nus’e re nga Amykla në Spartë.
Dhe në shesh Menella me Parin të tërbuar
Goditin me sulm për të mundur e për të vdekur
Gjëmojnë duke uar zërin në qiell.
Gjaku u ka hyrë faqe e duar
Kordhë më kordhë, hekuri me hekur
Përpiqen, tingëllojnë, shkëlqejnë në diell
