Udhët ngjiten, udhët zbresin
Hesht kalaja me bedena,
Ec ngadalë o udhëtar,
Ec ngadalë, se zgjon legjendat.
Tek qyteti përmbi shkëmb
Çdo rrugicë një shteg lirie,
Dhe çdo pllak që të sheh syri,
Është një faqe historie.
Ec ngadalë, se zgjon Argjiron
Poshtë kalasë e rënë në koma,
Gjirokastra kish Argjiro
Kur ende s’kishte shqiponja!
Ndal tek “sheshi i Çerçizit”,
Ç’kish të shenjtë ia dha vatanit,
S’ka furtunë në mal të Gjerë,
Po në gjoks të kapedanit.
Prapë në këmbë aty tek sheshi,
Prapë në këmbë për mëmëdhenë,
Kapedanët kurrë nuk shtrihen,
Luftëtarët kurrë nuk flenë.
Ec ngadalë, o udhëtar!
Hidh vështrimin nëpër male,
Se zbret Muzo Asqeriu
Me një trastë me ideale!
Ndalu tek Bulja, Persefoni,
Dridhet rrapi në litar
Tek dy vajzat që i varën,
Ndalu pak, o udhëtar!
Vajzat labe janë aty
Si shqiponja nën kala
Vetëm rrapi ku i varën
Ndjeu dhimbje dhe u tha.
Ec ngadalë në Gjirokastër
Siç ecën në qiell reja,
Se diku nëpër sokaqe
Mund të shfaqet Musineja…
Ndalu tek porta e Çabejit
Rri në heshtje dhe dëgjoje!
Gjuha shqipe gurgullon
Porsi uji në “shtatë kroje”.
Eh, Çabej që e ke bërë
Gjirokastrën më krenare,
Ti, shenjtor që shënjtërove
Gjuhën tonë amtare!
Gjithë qyteti me lavdi,
Gurët – rrënjë e rrënjët – gur,
Ku merr frymë nga Kadareja,
“Një kronikë” që nuk vdes kurrë.
Ndal dhe shiko shtëpitë,
Çdo shtëpi simbol kështjelle,
Gjithë qyteti në shtatë kodra
Hapur si palë fustanelle.
Udhët ngjiten, udhët zbresin,
Hesht kalaja me bedena,
Ndalu pak, o udhëtar,
Ndalu pak, se zgjon legjendat…
