Së bashku me time
shoqe kishim vajtur në Itali. Familja e Dritanit të ndjerë jetonte po në atë
apartament. Një pasdite u shtriva me fëmijët dhe, me fjalët më të thjeshta, po
u tregoja përralla. Papritur, Kevini vuri gishtin sipër kanotierës sime dhe
preku çikatriçen. Pastaj, tepër kureshtar, ma ngriti kanotierën dhe pa si
zbriste ajo shenjë deri pranë stomakut.
– Çfarë është kjo, gjysh? – pyeti me gjysmë zëri.
Si t’ia bëja? Çfarë t’u thosha fëmijëve për operacionin?
Unë e kisha bekuar atëherë zemrën time, që kishte duruar nëntë muaj në spital
me Dritanin, më kishte lejuar t’i bëja mortin tim biri, por edhe të hidhja në
letër: “Për dashurinë shkruhet pas vdekjes”. Ky libër, me hiret përkujtimore të
Tanit, u përurua në krye të vitit. Pak kohë më pas, përfundova në kirurgji.
Si heshta një grimë, i kapur në zor prej pyetjes së
beftë të vogëlushit, një frymë e mirë me ndihmoi për zgjidhjen. Me fjalët më të
thjeshta; në përralla ishim dhe prapë, si në përrallë, ia nisa:
“Njëherë
gjyshi u sëmur dhe u desh që ilaçin t’ia hidhnin te zemra. Mbasi ia hapën gjoksin,
kur gjyshi u bë ma mirë, mjekët u mblodhën rreth shtratit të tij.
– Sa e çuditshme, – foli njëri prej tyre, – të
gjithë njerëzit kanë një zemër, ju kishit dy.
– Dy kam, – tha gjyshi. – Dhe e patë çfarë shkruhet
aty?
– E pamë me sytë tanë, – pohoi mjeku menjëherë. –
Në njërën zemër shkruhet Kevin, në zemrën tjetër shkruhet Livia.”
Kur u ngritëm e po rrinim në divan, sapo Lona u
kthye nga puna, Kevini nxitoi t’i jepte lajmin e gëzueshëm.
– Mami, mami, gjyshi jonë ka dy zemra!
Dhe Lona e dashur, që e dua si bijën time, ashtu
siç ishim në çast, na fotografoi.