(Ngjarje e përjetuar)
E gjithë dita e 3 shkurtit, në Tiranë, kaloi me shi. Ai ra herë pas here rrebesh, shtrëngatë, stuhi e veç në intervale të pakta kohë pushonte sadopak. Rrugët e kryeqytetit, me kanalet e shkarkimit ende të bllokuara, i gjejë gjithandej të mbushura plot me ujë; sa që po të kalojë nëpër to, të mbushej këpuca me ujë e qullej në çast. Kjo situatë vazhdoi edhe në mbrëmjen e vonë, ku shiu ia i kish shtruar vendçe. Ai vazhdonte të binte, me shtamba.
Po kthehesha nga një darkë e gëzuar, shoqërore, festive, nga lokali i “1 Majit” dhe kisha marrë autobusin e linjës së TEG-ut. Avujt e ngrohtë të frymës së atyre pak njerëzve të vonuar, kishte veshur të gjitha dritaret e autobusit me një perde të përhimtë, sa që ishte e pamundur të shihje asgjë përjashta tij.
Në stacionin e “Liqenit të thatë” zbrita pas atyre, dy-tre pasagjerëve të fundit e në çast shoferi i dha gaz makinës, për të përmbyllur sa më parë ditën e tij të punës. Me të shpejtë hapa çadrën e shiut, që ai binte pa pushim, butë, butë. Në çast ndeshëm para meje me një pamje të ngatërruar, të një si grumbull njeriu…. Natë. Vendi është në gjysmë errësirë, pasi dritat e neonit të semaforit, që është pak më tej, sjellin aty një pamje të zbehtë. Dhe shiu bie pa ndaluar. Pikat e shumta të shiut përplasen vrullshëm në asfaltin e gropëzuar dhe pastaj sperkatja e tyre fluturon deri larg, duke arritur atje tek hija e njeriut grumbull. Dhe ai bëhet edhe me tej, skrupull, për tu mbrojtur prej tyre, që në ato çaste janë armiku më i madh i tij. I cenojnë strehën e natës së tij.
O Zot! Stepëm përballë tij. Ai është një njeri, por ai nuk është lypës. Nuk ka shtrirë asnjërën dorë përpara, për lëmoshë. Jo. Asgjë nuk nxjerr MAShT prej asaj peliçes të nxirë e të vjetruar, të kohës, përkundrazi ai përmblidhet edhe me, në “strofkullën” e tij të zbuluar. Mbase nga kapitja e lodhjes së ditës. Fus menjëherë dorën në xhepin e palltos e nxjerr prej andej ç’ më kap dora. Me ato monedha metalike, ai do të blej një bukë të tërë. Por ai nuk lëviz asnjërën dorë, mbase për të ruajtur atë ngrohtësi që ka fituar, kruspulliset edhe më. Më hedh një vështrim të përhumbur e mbase më thotë: hë, çfarë pret më, shko tek shtëpia jote… dhe monedhat metalike kanë mbetur në gjurin e tij, ashtu siç ua lashë të patrazuara….. Në shtëpi më presin ende. Ajri i ngrohtë më largon akullsinë e natës. Në çast del nga shtrati, nipçe i vogël e ashtu gjysmë zhveshur me kacavirret dhe më shtrëngon në faqe. Hë, ç’më solle gjysh? -me pyet pa pritur qortimin. Dhe unë, duke e qortuar njëkohësisht me përkëdheli të ëmbla, për këtë vonesë të gjumit, i them, se të nesërmen do ti blej librin me figura të bukura për t’i vizatuar ai. Është bë tepër vonë. Natë. Jam i shtrirë në shtratin e ngrohtë dhe të rehatshëm. Por gjumi ka ikur e s’do të vijë. Ndjehem i ngatërruar. Mendimet, ndjenjat më përzihen. Dhe me mua, aty pranë meje, është ende i gjallë, përfytyrimi i asaj hijes, që e lashë në qoshen e rrugës së ftohtë… duke u rrudhosur pavetëdije, për t’u mbrojtur me patjetër prej atyre pikave të shiut, që përplasen ashpër me asfaltin e rrugës, si fishkëllimat e një kamxhiku në trupin e zhveshur të një të ndëshkuari. Dhe trokitjen e tyre sikur e dëgjoj të përmbytur, fshikulluese, të pamëshirshme…deri aty në dhomën time. Dhe kohë pas kohe, në muret e dhomës së fjetjes, përplasen reflektimet e dritave të makinave të vona, të natës, që nxitojnë të transportojnë sa më parë pronarin e tyre, në njërën prej vilave, në të dalë të Kryeqytetit, të Tiranës….
Vonë siç duket na kaploi gjumi, siç duket vetëm pasi kisha vendosur të hidhja në letër mbresat e asaj dite me shi, tamam ashtu siç i kisha përjetuar në të vërtetë…
