Ç`t’i bëja moj nënë!
Porositë, moj nënë,
një për një m`i dhe,
veçse zemrës sime,
një fjalë pse s`i the?
Ç`t’i bëja moj nënë,
kur erdhi si erë,
unë isha pulëbardhë,
ai ishte skifter!
Ç`t’i bëja moj nënë,
kur ecja më nge,
më doli te shtegu,
më hodhi rrufe!
Mendjen se ç`e humba,
rreth e rreth vija,
të fshihesha te ftoi,
apo te kajsia?
Atje tej ca vreshta,
pranë ullinj, qershi,
s`dija ku të fshihesha,
në pyll a ku ta di!
S`kuptova se ç`bëra,
s`mora vesh ku shkova,
veç te krahët e djalit,
s`di si përfundova.
Pastaj të dy bashkë,
bëmë çfarë donim,
thëllëzat fërë -fërë,
zogjtë cicëronin.
Erdhën dhe sorkadhet,
dhe drerët e malit,
veç ne na shikonin,
na kuptonin hallin.
Eh, moj nënë s`rrëfehen,
me “më the”, “të thashë”,
s`dija se ku isha,
n`ferr a në parajsë!
Nishanet
Aman këto nishane,
ç`të paskan lezet,
ca janë të vërteta,
ca të bëra vetë!
Ato të vërtetat,
S’i heq dot nga mendja,
seç po më dalldisin,
seç m`i dashka zemra!
Nuk di pse s`m’i jep,
t`më shuash zjarrin,
më mos më mundo,
por ma zgjidh hallin.
S`di ku t`i kërkoj,
s`di se ku të vete,
po s`m’i dhe ti vetë,
mbarova, më trete.
Të të vij te shtëpia,
me hithra më zbon,
mëhallën ngre në këmbë,
udhën më tregon.
Po të vij`te stani,
do më lëshosh qentë,
kostumin e dhëndrit,
ma grisin me dhëmbë.
Po erdha te shoqet,
do t`i mbytë zilia,
fytyrën ma çjerrin,
m`ikën bukuria.
Po të vij`te kroi,
ku lahesh e ndez retë,
sa t`i shohë nishanet,
do shkrepin rrufetë.
Po ma plas zemrën,
moj aman, aman,
për ato nishane,
do shkallmoj dynjanë.
