H.S.Holland
Poezi e shqipëruar nga Klodeta Dibra
Vdekja është kurrgjë.
Kam veçse shkuar matanë:
sikur të isha fshehur në odën përbri.
Unë jam gjithnjë unë e ti je kurdoherë ti.
Ajo që ishim më parë
për njëri-tjetrin, jemi ende sot.
Thirrmë me emrin që përherë
më ke quajtur, me emrin e zakonshëm;
folmë me po aq përzemërsi siç gjithnjë ke bërë.
Mos e ndrysho tonin e zërit, mos merr pamje
hijerëndë apo të trishtë,
vazhdo të qeshësh me
atë çka na bënte të qeshnim,
Për ato vocërrima që aq shumë na pëlqenin
tek rrinim tok.
Falu, buzëqesh, mendomë!
Qoftë emri im fjala e
zakonshme e kohës më parë:
Kumtoje pa më të voglën gjurmë
hije apo trishtimi.
Jeta jonë ruan gjithë kuptimin
që kaherë ka pasur:
është po e njëjta, është
vazhdimësi që nuk këputet.
E përse duhet të jem jashtë
mendimeve e kujtesës tënde,
vetëm sepse ti nuk mund të më shohësh?
Nuk jam larg, jam matanë, mu pas qoshkut.
Bindu, çdo gjë shkon mirë.
Do të rigjesh zemrën time,
do të rigjesh butësinë e dëlirë.
Fshiji lotët e tu dhe mos qaj më,
nëse më dashuron:
buzëqeshja jote është qetimi im
