Shpesh ti s’di se ç’bën, e dashur!
Ç’doje që ishe ngritur si në ethe,
ç’doje që vije ashtu tek unë?
Kishe këputur ca lule në kopsht,
kishe ndërruar tualet
e krehje flokësh,
kishe marrë me vete
dy sy të shndritshëm plot mall.
Në jakën e xhaketës
në vend të një luleje,
kishe vënë një sqep skifteri xanxar.
Ah, s’ishe as grua,
as vajzë e vogël atë çast,
ishe një hutim plot ditë e gaz.
Ishe një shpirt i mbushur me frikë,
një zemër drithëruese
me natë e me dritë.
Eja pra, të thashë,
mbështetma kokën tani,
mbushmi supet
me ujëvarën e flokëve,
dhe puthmë nëse erdhe
për të më puthur,
dhe çelma shpirtin,
nëse erdhe për të ma çelur.
