Tregim
Sot, në këtë ditë të
shënuar, më jepet mundësia t’ju përshëndes me rastin e dekorimit tim… Hm! Edhe
njëherë: Të dashur miq! Z. Drejtor! Sot, në këtë ditë të shënuar… duhet të
mposht emocionet që të them se sa shumë, sa shumë më ka nderuar e lartësuar ky
dekorim…!
Emil Plasa ende nuk po vendoste dot se si duhej ta fillonte fjalën e tij të falënderimit;
kur të vinte puna. Ai kishte përgatitur disa variante. Por nuk ishte i qetë,
sidomos kur dëgjonte (dhe dëgjonte dita-ditës) për dekorime, çmime,
fletë-nderi, që plasnin në qytet si fishekzjarrë. Tani ato (fishekzjarrët)
kishin pushtuar edhe komunat, fshatrat… Bir i nderuar. Bijë si flori. Djalë i
dalluar…
Ani. Për së pari, atij i duhej të mendonte për fatin e tij dhe të thurte me
kujdes fjalën e tij. Sot, në këtë ditë të shënuar, unë… Qëkurse Sekretarja
kishte kërkuar CV-të e disave prej tyre, Emili filloi të mendonte si do të
ishte ai çast, do të këndonte celulari, do të binte porta… Z. Plasa, ja edhe
dita juaj! E kini gati fjalën e rastit?
Në mbrëmje, kur erdhi për vizitë i vëllai, biseda zu të qasej për çfarë atij i
qante zemra. Dikur, e tha disi me takt:
-Herë pas here, ka dekorime…
-Atë do ta dekorojnë, – e plasi fishekzjarrin sakaq e shoqja, Maria.
-Bravo! – e përgëzoi i vëllai.
Dy ditë më pas, ia behu dikush nga fshati. Ende pa vënë gotat në gojë e, ndërsa
mysafirit i kishte ngecur në fyt një copë vezë e zier, ata çelën sërish të
njëjtën temë.
-…Sepse dekorimet janë një moment i rëndësishëm, – po thoshte Emili.
-Atë do ta dekorojnë, – recitoi menjëherë edhe Maria. – I kanë marrë edhe
CV-në…
Por tjetri nuk arrinte të fliste ende… prej asaj dreq veze. Maria kishte vënë
ndërkaq në stufë një dorë gështenja nga ato që kishte sjellë mysafiri. Dikur,
nja dy prej tyre ia bënë “Pafff!” dhe Emili kërceu sakaq: “Dera! Dekorimi!” “Jo
jo, – tha Maria – ishin gështenjat”. Kurse mysafiri më në fund kishte mundur të
gëlltitej dhe duke bërë shenjë se donte një gotë ujë, tha ashtu mbytur:
-Bravo, Emil!
Mirë mirë, por kështu sikur i thonë gomarit kur del nga balta. Mendoi Emili.
Se… koha po shkonte pak si me nge. Njëherë që kishte ndalur këmbët përpara
derës së Drejtorisë dhe kishte vënë veshin, se i qe pandehur që po flitej për
temën e rëndësishme, atje po grinin sallatë për futbollin. Po. Koha çapitej kaq
ngadalë. Kurse ai, në çdo bisedë që hapej lart e poshtë, përpiqej ta drejtonte
timonin “këtej”… Sepse gjithmonë ka dekorime. I dalluar. Nëpunës. Intelektual
që lartëson lartësinë e Komunës…
Kur dukej andej nga Sekretaria, kinse i duhej ndonjë pajisje a letër, i gacëllente
sytë si ndonjë maçok në pritje të tasit me qumësht. E gjithë qenia e tij pyeste,
nëse kishte ndonjë gjë të re… Për shembull, ndonjë Fletë-nderi. Sidomos tani që
i kishin siguruar këto nderime: Vëllai i Shefit të Komisariatit, një krushk i
Kryetarit të Bashkisë, mamia e gruas së Deputetit… A, tani ishte radha e tij.
Të dashur miq! Z. Drejtor! Sot, në këtë ditë shënuar, unë, me rastin e…
Fjalën duhej ta rishikonte.
■
Koha nuk ishte me të. Po mbushej muaji qëkurse i kishin kërkuar CV-në. Jo. Nuk
ishte me të; po bëhej hileqare. Z. Drejtor! Miq e të ftuar! Sot, në këtë ditë
të shënuar e të ndritshme…
Edhe pse njeri mjaft i duruar, në një nga këto ditë ende pa dritë a të pa ndritshme,
Emili prapë qëndroi si rastësisht pranë derës së Drejtorisë dhe vuri veshin… Që
andej vinin zëra; pëshpërima. “Ore, edhe mjaullima le të ishin, vetëm të mbanin
fjalën edhe t’i jepnin dekoratën. Ë?” E ngjeshi veshin mirë… Por në këtë çast,
dikush nga brenda e hapi derën menjëherë dhe Emili humbi ekuilibrin, që nuk se
e kishte me tepri; edhe një t’u luhatur, një sekondë a gjysmë aso, oooo, në atë
gjysmën e mbetur ra shakull në këmbët e drejtorit. Kush e hapi derën? Ç’janë
këto sjellje prej… prej prej… Ku janë dekoratat, mo?
-Mirë je, Emil? – se kush pyeti.
Ai ishte ngritur ndërkaq dhe bënte sikur po fshinte rrobat.
-Ka rënë tërmet në Japoni… – tha i ziu, me duart ngrehur, sikur donte ta
vizatonte kumtin e tij.
Pati një heshtje për pak. Drejtori, duke parë përqark disi turbull, iu kujtoi
edhe njëherë vartësve mbrëmjen me rastin e Ditës së Shën Valentinit. Kurse
Emili, duke ikur tutje, sa nuk po qante. “Të poshtrit! Të marrin CV-në, flasin
për dekorime, nderi këtu e nderi atje, dhe pastaj të torturojnë me pritje,
pritje, pritje.”
■
Por nuk qe ndonjë pritje shumë e gjatë. Dhe për më tepër, sot mori rrugë puna.
Dikush lëvizi nga njëri sektor në tjetrin. Ja për këtë ishin kërkuar disa CV…
Sa të marrë që janë! Kështu do t’i thoshte ai gruas kur të kthehej në mbrëmje.
I pa dekoruar. Do t’ia rrëfej më vonë.
Ashtu edhe bëri; ndërsa gjerbnin supën. Po që i kishte hedhur shumë kripë ajo
shushka… E dinte mavria se si kishte rënë ai atje, te Drejtori? Asgjë nuk
dinte. Prit dekorimin, Marie, prit… Ehëëë! Sa vate ora? Jashtë, ia kishin
filluar qentë. Ham-ham! Ama, komuna diç po përgatiste. I kishin thënë. Epo,
këtë herë, ai do të ishte në listë patjetër. Ham-ham! Ëndërrimtar i dalluar.
Maniak.
Ra të flinte por nuk i qasej gjumi. E pse të mos kishte fletë-nderi këso?
Dikush, diku, duhej të mendonte me doemos për ta dekoruar atë. Kjo nuk shkonte;
por i shkoi një lot nëpër faqe. Të poshtrit! Sa vate ora, moj? Ou, ia kishte
futur gjumit fishekzjarrja… Jo. Nuk shkonte fare. Vate kot edhe fjala e rastit…
Unë, në këtë ditë të shënuar… U shënofsh atje, si i thonë… Nëpunës i dalluar…
Ham-ham! Ham!
