Suplementi Pena Shqiptare/ Spiro Mëhilli: Binjakët

798
Sigal

Rrugën “Skënderbeg” e kujtoj si një rrugë të qetë, ashtu sikundër kanë qenë të gjitha rrugët e Tiranës, ku rrallë kalonte ndonjë makinë; e kujtoj si një rrugë me shtëpi të vogla, tip vilash, me një ose me dy kate, me oborre të mbushura me pemë e lule dhe të rrethuar me mure e mbi to, kangjella; e kujtoj si një urë lidhëse midis rrugës së Durrësit dhe rrugës së Kavajës. Trembeshim kur kalonim para shtëpisë së doktor Shirokës, jo nga e lehura e fuqishme që bënte qeni i tij, por nga trupi i madh, i mbuluar me qime të kuqërremta, nga goja e shqyer dhe dhëmbët e bardhë. Ai kurrë nuk na kafshoi, kurrë nuk bezdisi njeri, por kishte qejf të lehte për të “lajmëruar” doktorin se “dikush e kërkonte”. Ajo ishte rruga e jonë. Vitet iknin. Si pa e kuptuar, edhe ne, fëmijët e asaj rruge, u rritëm. Kishim hyrë në moshën e pubertetit. Jeta vazhdonte me të mirat e me të këqijat e saj. Një ditë na tërhoqi vëmendjen një dukuri jo e zakonshme. Një nga vilat dykatëshe, ku dikur kishte banuar një oficer madhor ose më pas shërbeu si qendër e rekrutimit, papritur po boshatisej. Aty do të vendosej selia e një ambasade. Asnjë nuk tha se e kujt do të ishte ajo seli. Megjithatë, pritjes i erdhi fundi. Dy njerëz me ngjyrë, dy zezakë, pamë aty një ditë. Tani gjithçka e kishim të qartë. Vila dykatëshe do të ishte ambasada e një shteti nga Afrika, e një vendi me ngjyrë, Ambasada Ganeze. Një qen i zi filloi të vinte vërdallë nëpër oborr dhe të lehurat e tij na dukeshin sikur rivalizonin me të lehurat e qenit të doktorit, shtëpia e të cilit ndodhej jo më larg se tridhjetë-dyzet metra. Shikonim me kureshtje që aty hynin përfaqësues të atij shteti afrikan. Në fillim trembeshim nga fytyrat e tyre të zeza, por më në fund u mësuam dhe nuk na bënin përshtypje. Në ambasadë filloi të vinte çdo ditë një grua. E shëndoshë, topolake, e bardhë si bora. Buzëkuqe. Kur ecte, lëvizte mesin dhe tundte vithet. I ngjitëm nofkën “Dosa”. Shpesh, pasditeve, atë e priste një burrë me një biçikletë të vjetër “Bianki”, që e mbante prej dore. Duhej të ishte i shoqi. Kur takoheshin, ai e hipte në zgarën e pasme të biçikletës dhe ngadalë shkonin drejt rrugës së Kavajës. Ramizi, një nga shokët tanë, një pasdite kur ishim mbledhur për të luajtur spito, ashtu i thoshim atëherë lojës së futbollit, lëshoi një “bombë”:

– Çuna, do iu them një sekret.

– Çfarë sekreti?

– Një sekret të madh, por me një kusht.

– Kusht?

– Po, po! Por…!?

– Betohemi,- i thamë një zëri.

– Kam disa ditë që …

– Që çfarë?

– Që shikoj Dosën.

– Dosën?

– Po!

– Ku e shikon?

– E ç’bënë ajo?

– Dashuri, dashuri me një zezak.

– Ik ore!

– Mos gënje!

– Për kokën e nënës nuk iu gënjej.

– Ta shohim edhe ne?

– Që nesër. Atë ditë, e humbëm ndeshjen. Nuk e kishim mendjen te loja. Mendonim vetëm për atë që do të shikonim të nesërmen. Shtëpia e Ramizit ndodhej përballë ndërtesës së ambasadës. Nuk arrinim ta merrnim me mend sesi nga ajo largësi prej pesëdhjetë metrash, të shikonim se çfarë mund të bëhej në një nga dhomat e asaj ndërtese, dhe ku pa, në mes të ditës me diell, në një mot të nxehtë. Mos u çuditni! Ramizi e shikonte atë dhomë si në pëllëmbë të dorës. “Në ç’mënyrë?”- do të pyesni ju. Me dylbinë që e kishte sjellë në shtëpi i vëllai i tij i madh, oficer në një repart artilerie. Në orën e caktuar, hipëm në papafingo. Ishim katër shokë. Ramizi mori dylbinë dhe sapo e vuri para syve, tha:

– Çuna, filluan.

– Ma jep mua dylbinë. Yyyy…!

– Ma kalo edhe mua të shkretën…

– Edhe mua… Se çfarë kishte brenda në atë dhomë nuk na interesonte. Na tërhoqi vëmendjen krevati i mbuluar me një kuvertë kadifeje të zezë. Dosa jonë u zhvesh, dhe lakuriq, u shtri sa gjatë – gjerë mbi kuvertë. Kontrasti ishte i madh: e bardha mbi të zezë. Pas pak, në dhomë hyri një pac i zi. Sytë e tij me sklera të bardha në të verdhë, na frikësuan. Ai hapte gojën dhe nxirrte herë pas here gjuhën e kuqe. Të dy i shikonim sikur t’i kishim aty, në dhomën tonë, aq shumë na i afronte dhe na i zmadhonte mjeti që ne mbanim me radhë në duar. Për rreth një orë pamë se çfarë bënin ata të dy. Atë pasdite nuk do e harroja kurrë. Dosën filluam ta shikonim me një farë përçmimi. Na vinte keq për të shoqin. Për çudinë tonë, ajo filloi të shëndoshej. Vithet iu trashën dhe i kërcyen përpjetë. Gjinjtë iu zmadhuan. Fytyra sikur iu shëmtua. Dukej që kishte mbetur shtatzënë. Ditët, javët dhe muajt kalonin. Ajo hyri në të nëntin. Një natë përfundoi në maternitet. I kishin filluar kontraksionet. – Shpejtë, shpejtë, në sallë. I kanë plasur ujërat, – tha një mami në pranim. Me shpejtësi e çuan në katin e dytë dhe e vendosën në kaluç, sikundër quhej shtrati i lindjes.

– Uf, of, e zeza unë. Doktor më ndihmo, po më çahet mesi, – shfrynte ajo duke kafshuar buzët e thara e të gjakosura.

– Mirë, mirë. Merr frymë thellë. Shtërzohu, ja ashtu… Ndërsa doktori për momentin kthehu shpinën, dëgjoi zërin e mamisë që i tha:

– Doktor, shpejt, shpejt. Filloi të hapet!

– Prit një moment.

– Jo, jo. Eja shpejt!

– Çfarë ka ndodhur?

– Shiko!

– Mbylle gojën. Ta presim njëherë e pastaj…, – tha doktori, pasi pa se çfarë po sillte në jetë ajo grua e bardhë si bora. Në atë hapësire të bardhë, midis shalëve të saja, në fillim doli një pjesë e kokës, balli, dy sy të mbyllur, hunda e shtypur, si hundë boksieri, dhe së fundi, pas një rrotullimi, e tërë koka e mbuluar me flokë të zi, të shkurtër e të përdredhur. Fëmija që po dilte nga barku i nënës, ishte i zi. Mamia zgjati duart dhe priti një copë mishi të jargosur me mbeturina lëngu amniotik. Ai përpoqi këmbë e duar, lëvizi buzët e më pas nxori një zë të çjerrë dhe ulëriu “Ua…ua…a…ua…a…”. Në jetë kish ardhur një zezak. Ai hapi sytë, ku dolën në pah iridat sterrë të zeza e të rrethuara nga sklera të verdha, karakteristike për racën e tyre,  e më pas filloi të qante.

– Merre, çoje në dhomën tjetër, – tha doktori, pasi ajo i preu të porsalindurit kordonin umbilikal të trashë e të zi nga gjaku që mbante përbrenda, tubin që e lidhte me placentën e të ëmës. Por mamia, pa lëvizur nga vendi, klithi:

– Doktor!

– Çfarë ke?

– Edhe një…

– Çfarë?

– Edhe një doktor.

– Mos…! Ç’të bënin? Filluan përsëri nga e para:

– Jepi. Merr frymë thellë. Ule mjekrën pranë gjoksit. Jepi, hë, kështu, të lumtë… Doli dhe i dyti. Edhe ai ishte mashkull dhe i zi si i pari. Ndërsa lehona e lehtësuar priste tërë ankth për të parë fëmijët e saj, doktori me zë të ulët i pëshpëriti mamisë: Nuk dua asnjë fjalë poshtë e përpjetë. Do merrem vesh me ministrin për këtë rast

– Doktor, doktor! Ku janë fëmijët e mi? Dua t’i shikoj.

– Dëgjo motër! Më vjen keq. Ata lindën me kordon rreth qafës dhe nuk mundëm t’i shpëtonim. Ju jeni e re dhe fëmijë të tjerë do të bëni. Mos u shqetësoni, i tha ai. Ndërsa i shoqi, tek hyrja e spitalit Obstetrik-Gjinekologjik priste gjithë ankth lindjen e fëmijës së tij, ajo qante sepse diçka e brente përbrenda: “Mos vallë ata…”