Çelësat e shtëpisë
Tregim
Sami Milloshi
– Kur të ikësh nga kjo botë, nëse ikën ti i pari, çelesta e shtëpisë do të t’i fus në arkëmort- i tha Zhaklina të shoqit, ashtu në nxitim e sipër.
-Mos e merr kaq me vrull shpirt – se unë do ta lë me amanet, në mos e kam lënë që tani që ti të mos jesh në atë ceremoni.
Ra një heshtje si prej varrezash.
Por më mirë kështu, tha me vete Gjon Bueshpata.
Zhaklina mund ta kishte përmbajtur veten disi dhe të mos ia kujtonte vdekjen të shoqit, aq më tepër që nuk kishin kaluar veçse pak ditë qëkurse i kishte bërë një tortë të madhe për ditëlindjen e tij dhe i kishte dhuruar një tufe me 65 karafila, aq sa ç’e kishte moshën ai. Por, sebep që bërë një thashethemnajë sikur Gjoni kishte vajtur në Karaibe me një çupëlinë sa gjysma e moshës së tij.
Dikush i kishte thënë Zhaklinës se Gjoni kishte postuar ca foto në Instagram me atë bukuroshen, madje kishte edhe një foto ku e kishte mbërthyer me të dy pëllëmbët pas vitheve të saj…
Zhaklina që tërbuar, por nuk e jepte veten.
Vetëm se, për çudi kishte filluar ta thumbonte Gjonin me kujtime të hershme.
– Gjon a e mban mend ti se kur ishim studentë ti ke gënjyer tre herë për vdekjen e gjyshes tënde?
– Jo nuk e mbaj mend- i që përgjigjur Gjoni si i shastisur.
– E mbaj mend unë. Kur ishim në hekurudhë në vitin e parë të studimeve ti e porosite një kushëri tëndin të të çonte një telegram se te vdiq gjyshja. Dhe telegrami të erdhi. Dhe ti ike në fshat. Kështu më the mua, të paktën, kur po putheshim tek pylli i mështeknave. Por, pasi ndenje pesë ditë, kur u ktheve, më the se gjyshja jote kishte kohë që kishte vdekur, por ti ashtu the, se doje të ikje. Unë nuk e dija se ku ikje ti, por e mbaj mend se kur u ktheve mezi prisje të putheshe me mua tek pylli i mështeknave…
Gjoni qeshi hidhur.
– Ah po, po, e kujtoj ashtu turbull…
– Pastaj në vitin e dytë të studimeve ty përsëri të vdiq gjyshja. Ishte verë dhe ne na kishin rrethuar në një kazermë ushtarake dhe na mësonin se si të bëheshim ushtarë të devotshëm të Atdheut… E mban mend?
– Jo , jo – tha sërish Gjoni.
– E mbaj mend unë. Ti përsëri porosite një kushëri tëndin të të bënte telegram se gjyshja jote ishte në prag të varrit, por po kërkonte me ngulm që të shkoje e t’i gjendeshe pranë kur asaj t’i mbylleshin sytë dhe të të jepte amanetin. Telegrami që u tregove ti komandantëve të kazermës, bashkë me amanetin e gjyshes, gati sa nuk i përloti ata dhe të dhanë leje të shkoje tek gjyshja, që sipas teje lëngonte në shtratin e vdekjes.
Por, ti kur u ktheve, me the mua se gjyshja kishte kohë që kishte vdekur, por ti doje të ikje. Se ku ikje ti, unë nuk e dija. Por, mbaj mend që kur u ktheve mezi ke pritur të më zhveshësh dhe të futësh kokën midis shalëve të mija, madje më ke kafshuar në qafë dhe më le një shenjë mavi. Po, po, e mbaj mend mirë se vura edhe një shall të fshihja qafën, se ajo shenjë dukej për faqe të zezë. A thua se nuk kisha bërë seks me një burrë, por me një ari pylli…
Gjon Bueshpata përsëri qeshi hidhur.
– Por gjyshes tënde sikur të mos i mjaftonin dy vdekje, ti i sajove edhe një të tretë. A të kujtohet ?
– Jo, jo, nuk mbaj mend, të betohem shpirt!
– E mbaj mend unë. Isha shtatzënë Gjon. Edhe studente edhe shtatzënë. Fëmijën tënd mbante ky barku im. Ishte kohë provimesh. Unë me barkun tek goja… Por ty prapë të erdhi një telegram nga fshati që thoshte se gjyshja jote qe rrëzuar tek Laku i Thive dhe nuk kishte kush ta çonte në spital në Tiranë. A të kujtohet?
– Jo,nuk më kujtohet- iu gjegj Gjoni Zhaklinës dhe djersë të ftohta po i shkonin në fytyrën e zverdhur si pjepër.
– Më kujtohet mua, o ylli im- se isha në muajin e tetë të shtatzënisë dhe kisha për të dhënë provim Gramatikën Historike me profesor Çabejin. Edhe ti duhej ta jepje atë provim. Por, ty ta shtynë provimin për në vjeshtë për hir të gjyshes, që siç thoshte telegrami kishte thyer kërbishtin dhe se zor ngrihej me këmbë. Ti ike përsëri dhe unë nuk e dija se ku shkoje.
Ama kur u ktheve të thashë:
– Gjyshja jote ia kalon edhe Krishtit. Se edhe ai vetëm një herë vdiq dhe vetëm një herë u ngjall. Kurse jot gjyshe tri herë….
E mbaj mend se isha në muajin e tetë të shtatzënisë, Gjon a e kupton, nuk mund ta harroj, se ishte hera e parë qe po bëhesha gati të bëhesha nënë… Nënë me fëmijën tënd në bark!
Pastaj Zhaklina ndezi makinën e vogël të bënte një kafe. Si heshti nja dhjete minuta tha:
– Gjon unë nuk kam marrë asnjë telegram për vdekjen e katërt të gjyshes tënde. Por ti u zhduke nga shtëpia për dy javë. Unë nuk e dija se ku shkove ti. Ti më the mua se do të shkoje në një udhëtim pune. Vërtet qe udhëtim pune apo mos qe diçka tjetër?
Gjon Bueshpatës sikur iu ngul një heshtë në mes të gjoksit!
Si tha këto fjalë, Zhaklina i la çelësat mbi tryezën e sallonit, i dha një puthje lamtumire Gjonit dhe tha:”Tani vërtet të vdiq gjyshja !”
E mbylli lehtë portën e shtëpisë, aq lehtë sa mbyllet një arkmort dhe doli në rrugë.
Binte një shi i imtë që sikur ia përndriti edhe me shumë flokët e saj të argjentë…
