STATUJAT
Ne pa statujat s`na rrihet
Ëndërrojmë të ketë një statujë për ne,
Po shpesh pranë statujës përmiret
Kalojnë dhe askush s`e vë re…
Gjithsesi ato ngrihen,
Mblidhen ca njerëz dhe financojnë,
Dhe nuk i shikojmë kur gdhihet
Si trupin lartësojnë.
Dhe në sheshe me lypsa
Triumfojnë ato me lavdi,
Bronzin e tyre edhe mund ta shisja
T`i jepja lypësit një shtëpi..
Kështu me to piedestal i jetës,
Sa vjen e zbret më poshtë,
Veç rritet lavdi e gënjeshtrës
Dhe statujat na mbajnë ngrohtë.
Dhe s`flas për të gjitha, veç ato që pa vizë,
Hynë dhe në sheshe zunë vend,
Se kështu i pëlqeu historisë,
Me to hilen e saj ajo gdhend…
Më duket…
Kur bie si reja e tymit të prozës,
Si mund ta shpëtosh poezinë?
Ajo që i jep shijen botës
Irracionalen, hijeshinë.
Si mund ta shpëtosh, po duhet të gjendet,
Sepse ka humbur disa kohë,
Përderisa ndonjëri të çmendet,
Si një mundësi ta shohë…
Zotat
Pa zotat s`do kishim mite
Dhe pa mitet ato si do ishin?
Për të qëndruar prapë zota
Një mënyrë tjetër do shpiknin.
Veç mitet të mos ishin…!
