Hëna
Tani që qiellit nuk
ka më
Asnjë nishan prej perëndimi
Zbret shkallët kërrusur një nga një,
Ky muzg i murrmë i këtij prilli!
Hëna del heshtur për
mbi Dajt,
Vozit mbi Tiranën që dremit.
E zbukuron me pak argjend
I var gjerdan e i bën grim.
Unë nga dritarja rri vështroj,
Se si rrëshqet si kolovajzë,
Me të unë ëndrrat i dërgoj,
Tek perënditë në qiell të lartë.
Tani që qiellit nuk
ka më
Asnjë nishan prej perëndimi,
Matanë dritares nis dremit ,
Kjo Hënë argjënd e këtij prilli
