Si lakuriqi i natës
Njerëzit që ecin nën hije, verbohen nga e vërteta,
Janë të heshtur në mjegullnajën e tyre dhe kënaqen po ashtu,
Duke fluturuar si lakuriqët e natës verbuar nga dielli.
Miopia e jetës përplaset për të kërkuar errësirën.
Aty kanë mbretërinë e tyre edhe pse e pa lakmuar nga të tjerë.
Ata ndjejnë vetveten brenda kufijve të saj murengritur.
I kam takuar këta njerëz lakuriq nate, edhe pse anonimë,
Mbuluar nën një petkë të arnuar nga ëndrrat e vrara,
Në rrugë të baltosura gjurmë nuk lënë, vetëm hije.
Mes erës, reve dhe shiut ngrenë trajektore trishtimi,
Përplasur krahët në një fluturim me zë çjerrë,
Si kukuvajka qëndrojnë aty ku mbin nata.
Mos u hidhni vështrimin të mjerëve, të verbuar!
Mes agimeve tona ku dielli ngroh dhe lulet çelin.
Ne dimë të fluturojmë me vështrim të pastër,
Duke shkelur mbi verbërinë.
Në tjetër kohë….
Po eci trotuarit me kujtimet,
Ndofta sy përhumbur sonte janë.
Mes tyre ndjenjat ende grinden,
Sepse të braktisura i lamë.
U kishim premtuar gjithësinë,
Të rriteshin në trupat tanë në jetë.
I mbollëm në një kopsht skeletosur
Dhe mbetëm skeletosura vërtet.
Pse?, pyes veten tek i shoh,
Tek dridhen dhe nuk di përse,
Nuk janë më Perritë që mbanim tok,
Por hije baltosura janë për ne.
Je ti që më rishfaqesh po i njëjtë,
Në tjetër kohë i le këto gjurmë,
Shirat i përlotën, por më kot.
Fajtor s’ishin ato por ti dhe unë.
Ecëm, e shkelëm ndjenjat tona,
Duke vështruar gjurmët pas,
Zëri i tyre ishte si jehona,
Një zë që vet ndjenjën e përplas.
Më vonë të penduar u takuam,
Ndofta aty ku po eci unë sot,
Për sa, për sa të dy ne gabuam,
Mbetëm larg në k’të botë të ftohtë.
Sa mall kam dhe sot për sytë e tu,
Dikur nga ata sy isha pushtuar,
Shkreptijnë kujtimet ndizen zjarr,
Nga koha për ne sot e larguar!
Ai zjarr që digjte e na ngrohte
Që ndizej nëpër netët si magji,
E ndjej, e dua, e kërkoj,
Në dimrin ku ka vetëm ftohtësi.
Ka mbetur në cep syri drita jote,
Sa një pikëz që shpesh më verbon,
Të kujtoj dhe eci trotuarit,
Kjo dritës sërishmi na bashkon.
Në tjetër kohë a do të shoh?
Në hijen e kujtimeve vrarë,
E di prej hijes pabesia,
Do thotë: Shko, rruga e mbarë!.
Përsëri po gjurmët do ndjek
Të të gjej ty që ndryshe je
Sepse s’është shuar ende jeta
Kujtimet jetojnë ashtu si ne
Ne i kishim premtuar dashurisë
Të rritesh në trupat tanë në jetë
E mbollëm në një kopsht skeletosur
Dhe mbeti e skeletosur vërtet…
Tani jemi re që do zbresim
Nën tokë, me heshtjen e plotë
Të pres apo do më presësh
Të jemi dy shpirtra, një lot.
