Jeta vazhdon!
Tek të gjithë ne Njerëzit, vjen ajo e bardha Ditë
ku shprehim pa frikë, fuqishëm të madhen “Po”
dhe forcën e “Jo-së” ruajmë thellë në shpirt
rigjejmë veten e humbur, strukur në këtë botë.
E madhja “Po” është vlerë, derdhur karakteresh
kundërshtari s’pendohet nis thellësisht arsyeton
Përvoja si vuajtja kthyer në një të artë medalje
kundërshton në heshtje kohët…dhe Jeta vazhdon!
Shigjetare yjesh!
Mjaft me
rënda shtigjeve të ngushta
kalërova dimrash…
kambane drithëruese në prehër, përkundur.
Një rrudhë
më bëri të ndal, vetes t’i thërras
të hesht, a të flas…
vallë, botën ta shikoj me sytë e shpirtit?!
Psherëtime
Botës time, ca njerëz dalin, ca hyjnë
shigjetën e hënës marr peng
dhe…prapë nga e para botës së çakërdisur.
Farë marrëzie
që më trashëgoi Labëria ime
përplasem shkëmbinjsh
kaploj dhimbjet, sërish mbytem dashurisë.
Resht përkrah jetës
kalorëse më gjen mesnata e menduar
rishtas goditem nga tërbime jetësh
hëna heshtur, ngel pa fjalë, ndjek karvanë yjesh.
Teksa në shënjestër marr Hënën…
endem horizontesh,mes yjesh,në duar Perëndish!
I dashur…
I dashur
po e pi kafen këtë mëngjes
duke lexuar gazetat.
Herë-herë i laj ndjenjat në shi,
balta, ngjitur takave të reja.
Me dorën në gjoksin tënd,
ngjitem shkallëve, baltosur.
Një ditë…S’e di kur,
ndoshta, edhe nesër do të vdesim.
Ta përcjell këtë si një të fshehtë
edhe pse të gjithë e njohim.
S’kërkoj më,
asgjë nga Jeta,
veç dorën tënde, gjoksit tim!
Tjetërsim…
U tjetërsua njerëzimi
Heronj varrezash,..mendimtar..
Dritësime me grimca helmimesh…
Heshtje kordhëtarësh..
Prishet nga tërbimi i një lumi të marrë..
Hapi i vrarë, i zakonshëm
Në Tokën e shtypur nën rënkime..
Në ndjekje të hijes …
As forcë, as dritë, as ëndërrime!
Roje nate që trazon qetësinë
Kërcitje të eshtrave Njeri..
Hyjnitë e Olimpit lëshojnë mallkime..
Hyjnitë nuk kanë varre…Ku të rrinë…
Humbëtirash kërkon veten… o Njeri…!
Stop…
Stop injorancës !
Xhungël e pa asnjë ndjenjë
Mëkatar ç’njerëzor, hipokrit të pavlerë
kufoma të vdekura… Kundërmoni vrer!
Helmuat pranverën…E kthyet në ferr!!
Mërgimtari!
U bëre det lotësh, o mall gërryes
nuk të fsheh dot me gjakun tim
shpesh bie në humnera vajtimesh
e çarku i mallit pushton gjithësinë …
Aty errësira e zymtë nuk njeh dritë..
psherëtima s’hesht drithëron lotin tim
heshtja vajton,mërgon bashkë me mua
yje të heshtur s’ka ,ëndrrave të humbura…
Buçet brenda meje ajo dallgë prej malli
gris e godet pa mishërim shpirtin tim
pikojnë që aty shtëllunga vargjesh gjaku
pikturojnë mërgimin në vargje poezish.
Në gjak zemre e lyer pena e muzës
I zi ngelet mërgimi, nuk i jepet ngjyrë!