Njëkohësisht…
Të gjitha rrugët
padashje tek ti më shpien,
e bëhen të bardha,të bardha,
pa kalimtarë,pa trafik,
gjithmonë me semafor të kaltër.
Të gjitha mendimet
padashje tek ti më shpien,
e bëhen të bardha, të bardha,
pa intriga,pa ngatërri,
gjithmonë me buzëqeshje në gji.
E aty mpleksen me tëndin mendim
më digjen,shkrumbosen,
më kthehen në hi.
Të gjitha takimet
padashje notojnë për tek ti,
dhe ndalet çdo sekondë e kohës,
në hapësir’ ngrin,
e ora rrotullohet
me akrepa më dysh.
Dhe vetja
më duket njëkohësisht
e njohur,e huaj,
brenda vetes përhumbje,ngecje,
bashkuar me ritmin e arsyes së dehur.
Yjësi
Mëngjesi vjen porsi yll i praruar,
që velin e natës hedh tej me delikatesë,
por ti më thua:”Je ti mëngjes për mua,
je ylli im që pikon mes lulesh vesë”!
Unë dorën zgjas mbi yjet çdo mëngjes,
e një nga një në prehër t’i hedh,
por ti më thua:”Nuk i dua yjet,
me dritën tënde dua të mbes”!
E yjet hënës i rrinë përkarshi,
ajo çdo natë rreshket prej xhelozisë,
por ti më thua: “Je ylli im,
yll që natës sime i jep dritë “!
