Shtëpija e poetit
Tek kjo portë,
ndonëse është vonë
ju mund të hyni.
Është porta e shtëpisë time.
Po, po mund të hyni, ua them unë.
Vetëm me një kusht ama:
Mos trokitni!
Hapeni derën pa zhurmë dhe…..shëëëëët!
Veç meje të gjithë flenë.
Është vonë.
Edhe poezitë e mija nëpër sirtarë
Kanë vite që flenë.
Kujdes ju lutem se mos m’i zgjoni
Dhe nuk di se ç’përgjigje t’u jap,
kur të më pyesin:
“Përse s’na boto?”
Mos më flisni.
Unë nuk di të flas.
Mos më pyesni si quhem.
Unë nuk kam emër.
Jepmëni
Vetëm letër edhe penë.
1968
Remember me
Vrundujt e erës
Dhe befasia e shiut të rrëmbyer
Thuajse më përplasën në derën
E xhamtë të atij bari periferik
Ku s’kisha shkelur prej kohësh.
Ftohtësi e gjysmë errësirës së tij
Krejtësisht si pa kuptuar më përpiu.
Kurrë të mos hyja!
Betimin e bërë atë ditë kur më the:
“Më duhet të iki larg!”
Kisha thyer.
Dhe pse s’desha ta sillja ndër mend
Nuk kish qenë e thënë.
Mbas porosisë
Fjalë kalimin Wi-Fi kërkova
“Remember me”
Ishte përgjigja që më la kamerjerja
Teksa dredhoi mes tavolinash.
“Kujtomë mua”
Mos vallë e kishe lënë ti këtë mesazh,
Apo qe klithmë e harresës
Time të gënjeshtërt?!
4 qershor 2019
Përtej
Përtej
Çdo largësie e ndjej
Aromën e kurmit tënd, deri në dej.
Tek depërton e më mbështjell gjithandej,
Aq sa fjalë s’gjej
të ta rrëfej!
Përtej
Gjithçkaje që mund të më mbërthej,
Mes errësirës rrugën do ta gjej,
Po s’munda do të të thërras: Hej, hej!
Klithma ime oshtimë nëpër qiej.
-Jam unë, nuk mundem, shpërthej!
Përtej
Çdo padurimi s’të gënjej,
Zemrës s’mundem si vë fre
Peshën e mallit dot se ngre
Përtej…Përtej…
