Bedri Alimehmeti
Vargje të harruarà
Jetesë
Kohën
Gjithmonë dua ta ndal.
Me thonj e duar
Ta mbaj, ta mbërthej në vend.
Dhe më pas
Të futem
Të depërtoj thellë, thellë
Në brendësi të saj.
Në çdo hap që hedh
Them se vetëm një jetë
Nuk më mjafton
Për ta jetuar atë intensivisht.
Deti ishe ti
Dallgët e dhimbjes
Për ikjen tënde
Më përplasën sot në breg të detit.
Nëpër ranishte
U zvarrita
Bashkë me trishtimin
Që më la zbrazëtirë e largimit tënd.
E pamundur qe
Për ta flakur në ujë si një rreckë.
Jo se nuk pata fuqi.
Ante, gjithnjë bëhem për ty.
Por se në atë çast,
I gjithë deti ishe ti!
