Ishin vitet ’60-të, të shekullit të kaluar, kur ne u takuam, së pari, në mjediset e Fakultetit Histori-Filologji, të Universitetit të Tiranës që sapo ishte themeluar… Vinim nga qytete e krahina të ndryshme, ndoshta me prindër analfabetë, po na bashkoi dëshira e zelli për të studiuar dhe për t’u bërë sa më të ditur e të vlefshëm, për veten e familjen dhe Shqipërinë, e cila kishte aq nevojë për kuadro me arsim të lartë. Ne ishim fatlumë, se patëm pedagogë figurat më të njohura e të shquara të Albanologjisë Shqiptare, si profesorët e akademikët: Eqrem Çabej, Aleks Buda, Androkli Kostallari, Bedri Dedja, Mahir Domi, Zihni Sako, Myzafer Xhaxhiu, Mark Gurakuqi dhe disa të tjerë, të cilët i kemi kujtuar përherë, me nderim e respekt të madh. Unë pata kënaqësinë dhe nderin, që për ata botova librin, “Filologë, që nuk harrohen”(Tiranë, 2002)
Mbas studimeve të larta, ne na caktuan të shërbenim në qytete e sektorë të ndryshëm: të arsimit e kulturës, shkencës, publicistikës etj. Por asnjëherë nuk u shkëputëm nga njëri-tjetri. Ndër të tjera, e praktikuam që, çdo 5 vjet, nga koha e mbarimit të studimeve të larta, të takoheshim në kryeqytetin tonë, Tiranë. Këtë gjë ne e zbatuam rregullisht.
Por jeta ka ligjet e veta të ashpra. Gjatë kësaj periudhe kohore, ka ndodhur që bashkëstudentë tanë, të jenë ndarë përgjithnjë nga jeta! Ndërsa për ne ata kanë mbetur përherë të paharruar dhe i kemi kujtuar me nderim e respekt, duke shkruar për ta në shtyp ose duke mbajtur lidhje me bashkëshortët ose me fëmijët, pasardhës të tyre.
Nuk dua të zgjatem në këtë shënim timin, por dua të tregoj se i jemi gjendur pranë njëri-tjetrit edhe në raste sëmundjesh ose ngjarjesh familjare. Unë ndjehem i respektuar nga bashkëstudentët e mi, si Violeta Librazhdi e Rozeta Uçi, që kanë ardhur të më takojnë, duke pasur parasysh gjendjen time shëndetësore. Këtë gjë e ka bërë edhe Xhavit Mëzezi, i cili erdhi për herë të dytë sot, në lokalin “Galaxy”, ku fillon Bulevardi i Ri i kryeqytetit. Për këtë gjë, nismëtar ishte bërë bashkështudenti tjetër, prof. dr. Enver Hysa, të cilët mbërritën së bashku. Bisedat tona nuk kishin të mbaruar, si për ato vite të shkuara, por dhe për të sotmen, për familjet tona etj.
Enveri na bëri një “surprizë” të përbashkët e të bukur: na nxori me figurë e zë, bashkëstudentin tonë, prof. dr. Remzi Përnaskën, i cili ka shumë vite, që jeton me familjen në Paris të Francës. U përshëndetëm me të e bashkëshorten e tij dhe uruam që ta kalojnë sa më mirë jetën, atje në emigracion. Unë i dhurova Enverit, si më parë Xhavitit, librin tim më të ri jetëshrimor (2), “Gjurmë, nëpër udhë…”(Tiranë, 2018).
Dëshira jonë ishte të qëndronim më shumë bashkë, si dikur në auditorët e Universitetit. Por kishim punë e detyrime të tjera tani, për të cilat jemi të ndjeshëm, si ndaj bashkëshorteve e fëmijëve, por dhe më gjerë.
U ndamë përzemërsisht me njëri-tjetrin, duke uruar: Shëndet e mbarësi, gëzime e lumturi, vetjake e familjare!
Tiranë, 2 shkurt 2019
