E ëmbël toka me rrudha
imcake,
oaz mrekullie që buron ar,
në gjirin e saj linda e jam krenare,
aty shndërrohem në qelibar.
Kodra të buta më rrinë
mbi krye,
flokëve më derdhen kurorë,
nëpër gjunjë shket ngazëllyer,
gjethja e rrapit shekullor.
Ndiej jehonën e
lashtësisë,
kur zbret lehtë përmbi fushë,
perlat e bardha të Apolonisë,
më lidhen gjerdan në gushë.
Ndiej flladin që
frymon heshtur,
kolonave antike pambarim,
e përjetshme thellësive mbetur,
melodi hyjnore e vendit tim.
Se tek rrjedh, si
vjershë lirike,
ikën e vjen vala pareshtur,
përmbi flokë kokrriza kripe,
m’i hedh deti duke qeshur.
Ndiej kur rrjedh
lehtë në buzë,
shushurima e Gjanicës ,
shpirtit më ulet e ëmbla muzë,
më shkrinë copat e ngricës.
Sytë m’i lag,me vesë
fushe,
flladi erëmirë i Myzeqesë,
flokëve cicëron një gushëkuqe,
më ngjall gjirit një shpresë.
S’kam faj pse të dua
si veten,
o ëmbëlakja, vendlindja ime,
shpërgënjve të tu u bëra poete,
ndaj thur vargje me ligjërime!