Unë dhe ti kemi mijëra shekuj të dashuruar,
qëkur universi me thëngjij ishte mbuluar,
në mitrën e dashurisë u ngjizëm, të pagëzuar,
Krijuesi mëkoi dashuri te ty e te mua.
Unë do të të dua përgjithmonë, sa të jetë jeta,
se dashurinë e përjetshme, te ty e gjeta,
ti më mësove të pija eliksirin, që kishte zemra,
më mësove si përtërihet shpirti nga ndjenja.
Më dhe ambrozion shpirti, të çmendesha nga dehja,
më fshehe mes qiejve, që vetëm ty të prekja,
më çove atje, ku shpirtrat s’tremben nga vdekja,
ku dashuria e përjetshme, ka ngjyra të tjera.
Unë do të të dua përgjithmonë, sa të jetë jeta,
deri sa t’më shuhet fryma, do të të dua shumë,
s’të lë vetëm, në këtë botë ku ka vdekur shpresa,
nën lëkurë do të mbaj, që t’mos vdesësh kurrë.
