Lumenjtë e vrerit të vendit tim
Me dherat e trupit përmbytur me ujë,
Gjak e limfë, dolën nga shtrati.
Bimëzat e shpresës
Ndjehen të asfiksuara nga mungesa e ajrit.
Asnjë ëndërr s’mund të lulëzojë më.
E unë notoj ndër ta, për të
Shpëtuar trupin e shpirtin tim e të Atdheut.
Këpucët m’u bën varka të vjetruara
E arkivole plot me ujë,
E të pa vlera për të varrosur
Ëndrrat e mbetura gjallë.
Jo koha, por pjesët helmuese
Të trupit e mbytën Atdheun.
Këto e kanë përmbytur përherë,
E vendi im është një Laokoont i pushtuar nga
Gjarpërinjt’e lumenjve të vrerit të pjesës
Më negative të tij.
Më duhet të rikthehem mbrapsht
Dhe njëherë në njëqelizor,
Për ta filluar evolucionin e krijimit
Të njeriut nga e para,
E ta mbjellë në të gjithë vendin ëndrrën
E shpëtimit të njeriut,
Nga ky llum i pa mëshirë,
Nga këta lumenj vreri që mbjellin vdekjen
Ndër qelizat e trupit të Atdheut.
Janë nga më të egrit lumenj vreri,
Që shkatërrojnë historinë tonë
Lulëzuar ndër shekuj,
E që gjithë bota na e ka zili.
Lumenjtë tanë të vrerit ushqehen nga
Përrenj hakmarrës e injorance,
E s’pyesin për ndërtesa ëndrrash
Të mbjella me dritë yjesh, djersë,
E të vaditur me gjak brez pas brezi.
Njerëz të mirë!
Kujdes nga të pabesët gjarpërinj
Plot me helm,
Që po të kafshuan s’ke më shpëtim,
Kujdes,
Nga lumenjtë e vrerit të vendit tim!
