Kam kapur çastin e
mëparshëm:
Isha në të shkuarën time
një i huaj i panjohur…
Në dritën e fortë të
ndezur të harresës,
nëse kërkon origjinën
sheh kufomën e një gruaje të re
nëpër shiun e lotëve të një ylli!
Dritaret janë me
errësirë
dhe porta
ndriçuar nga dritat e kuqe të urrejtjes,
muret janë veshur me gaca xhamash sipër…
Për të gjetur të
vërtetat
në këtë Atdheun tonë të trazuar,
i kam lejuar vetes të bëj sakrilegj:
trupin tim
kam venë në dhimbjen e të gjithëve!
Aq afër dhe fshehur
ëndrra vritet
nën qerpikët e lotit,
nga buzë që puthin e nga dhëmbë që ndukin!
Çdo njeri ka histori
të pa shkruara,
historitë e shkruara nuk kanë ndërgjegje,
janë elektrone për rreth krizës,
janë fundet e humnerave.
Çdo ditë kalojmë
nëpër sallën e urgjencës,
dhimbja është e lumtur,
nuk ka strehë nëpër kyçet tona,
në orën e caktuar kthehemi në dhomën e ndenjjes
dhe hedhim në divan një libër të pa lexuar….
Qëndroj i mahnitur,
Në çastin e zgjimit tim!
