Diona nuk u martua. Ajo jetoi në shtëpinë e prindërve bashkë me vëllanë. Vëllai kishte dy djem: Erin dhe Laertin. I donte si fëmijët e saj. Pothuajse i kishte rritur vetë. U kishte falur dashuri mëme pa qenë vetë mëmë. Dhe ata e donin. Sapo vinin nga kopshti dhe, më vonë nga shkolla fillore hapnin derën dhe si engjëj me sy të qeshur vraponin dhe gjithë gëzime puthnin hallën, Dionën, pastaj prindërit e tyre. Edhe ajo i puthte dhe pastaj u jepte ndonjë çokollatë apo frutë. Për çdo ditëlindje apo Vit të Ri u blinte lodra. Ata gëzonin dhe shtëpia mbushej me lumturi. Diona ndihesh përherë mirë me nipërit dhe ishte krenare për ta.
Por kishte disa ditë që Diona kishte vënë re disa sjellje jo aq të ngrohta të nipërve ndaj saj. Ishte dimër dhe ajo ishte ulur pranë sobës siç bënte zakonisht. Si gjithmonë u thirri nipërve për t’i pasur pranë. Por të dy nipërit me një gojë i thanë: “Halla, shtyu pak me tutje se do të ngrohemi ne”. Kjo sjellje nuk i pëlqeu Dionës. Pas disa ditëve, nipërit pa e përshëndetur dhe në prani të prindërve të tyre, i thonë: “Hallë, nxirre dollapin në korridor, se do vëmë dollapin tonë të rrobave në dhomë. Diona pa nga kunata. Kunata bëri sikur nuk ishte aty. Pastaj pa vëllanë. Ai shikimit të motrës iu përgjigj: “Motër, tashmë ata u rritën dhe kanë kërkesa, prandaj duhet t’i dëgjojmë”.
– Do t’i dëgjojmë,por jo të dalin plaçkat e mia jashtë. Unë jam pjesëtare e shtëpisë dhe për fëmijët jam halla e tyre,- i përgjigjet Diona të vëllait. Ajo do vazhdonte më, por kunata tashmë hyri në lojë: “Ju vërtet jeni halla, por tani duhet ta kuptoni se jeni halli i shtëpisë”.
Diona u largua nga familja dhe kishte afro një vit, që jetonte vetëm. Jeta në vetmi e kishte ligështuar. Shpesh nuk flinte. Një natë piu kokrra për gjumë dhe u shtri. Por gjumi përsëri nuk e zuri. Të nesërmen Diona u vesh dhe u nis për nga tregu. Nga pagjumësia kokën e kishte të rënduar dhe mendjen të turbullt. Akoma nuk i besohej që kishte dalë në rrugë të madhe. Inat i vinte me veten që nuk kish krijuar familje. Këto mendime ia ndërpreu përshëndetja e një zëri të njohur: “Diona, si je!”. Kishte vite që nuk e kish dëgjuar këtë zë. E njohu, ishte Agroni, që dikur, kur ishin të rinj kishin qenë fqinj. E kishte marrë vesh që gruaja i kish vdekur para dy vjetësh. Ajo mblodhi shpejt veten, i ktheu përshëndetjen dhe e pyet si po kalon. “Shih e fol,- tha ai. Po gëlltis vetminë dhe heshtjen që më ka pushtuar. Në shtëpi më ka zënë goja lesh. Me kë të flas? Me muret? Muret nuk flasin, vetëm heshtin. Apo me mjaullimën e maces. Madje edhe kjo nuk mjaullin më. E pse të mjaullijë? Ajo çdo gjë e ka të siguruar. Nuk ka më nevojë të gjuajë minj. Kështu kam mbetur si ai zog pa krahë. Por zogu do rritet dhe një ditë do t’i vijnë krahët. Mua më është tharë shpresa… Më keq nuk ka! Rri vetëm, dal, takohem me shokët dhe kthehem në shtëpi sa më vonë. Në mëngjes ngrihem shpejt dhe eci në këmbë vetëm e vetëm, që të takoj njerëz, t’i përshëndes dhe, mundësisht të bëj një bisedë flesh. Komunikimi me njerëzit më “sjell në vete” dhe më bën të ndihem gjallë.”
-Po ju keni dy djem,- i thotë Diona.
-Ah djemtë, djemtë e mi të mirë!. Edhe ata i “hëngri” emigracioni. Tashmë janë sistemuar në dhe’ të huaj dhe… Ai e ndërpreu fjalën e vet dhe i drejtohet Dionës:
-Po ti si ia kalon? Të pashë të menduar. M’u duk sikur e kishe humbur fare. Apo po kujtoje ëndrrat e jetës?!
Diona duke e parë në sy i drejtohet:
-Ëndrrat e mia u ngjitën në qiell dhe mbetën fshehur në re. Ato kanë kohë, që më kanë braktisur. Tani më ka mbytur vetmia. Di ti ҫ’është vetmia? Një njëri pa emër, që jeton jashtë realitetit, jashtë njerëzve. Më duket sikur koha është thinjur, ja si këto flokët e mia. Ëndrrat e bukura u zbehën dalëngadalë. Ato u venitën nëpër kohë dhe u treten nëpër vite. E kuptova vonë që treni i rinisë ishte pa kthim. Tashmë jam mësuar me të rrokullisur ditët. Hija e vetmisë më shoqëron. E vetme në rrugë, në shtëpi,në tryezën e ngrënies dhe në krevat. Edhe buka më duket e hidhur, Goja më është mbyllur dhe zërin nuk e di si e kam. Shpesh dita më duket një muaj e gjatë, ndonjëherë vetja më duket kot… Dhe kur dal jashtë, vetëm hapat e mia ndiej në bulevard. Shoh stolat dhe nuk mund të ulëm… Nuk gjeta një stol ku të ndaloj, të ulem e të mbështes pak kokën… Jam në rënie të lirë. Nuk shoh më ngjyra. Ka natë që qaj , oh më saktë vajtoj këngën e rinisë, që kurrë s’u këndua te shpirti im. Tani më ka trokitur muzgu i jetës. Kam arritur në një përfundim se jetën po s’e kape e ta jetosh ajo të rrëshqet pa u kuptuar. Ndaj kam një propozim, Agron, martohemi bashkë?
Atij ky propozim i erdhi papritur. Nuk e priste një propozim të tillë, megjithëse, kur kish qenë djalë, e kish ëndërruar këtë femër. Por tani pas vdekjes së gruas nuk i kishte vajtur mendja për martesë. Shpejt e mblodhi veten dhe gjithë mirësjellje i përgjigjet me një pyetje:
-Sa vjeҫe je Diona?
Diona ia kthen: Gruaja nuk pyetet për moshën. Ai e kuptoi gabimin dhe thotë:
-Unë jam 70 vjeҫ, Diona. Nuk ka më kohë për martesë për ne. Iku vapa me gushtin. Ne tani kemi kaluar edhe vjeshtën. Tashmë, siç e the vetë, flokët i kemi me brymë. Si të thuash ne jemi hije tani dhe qeshi pak, por sytë nuk i largonte nga fytyra e bukur e Dionës. E kishte pëlqyer gjithmonë këtë femër. E mbante mend shumë mirë, kur ajo ishte vajzë e re. E gjatë, e bukur, plot nur, me flokë të zinj me pak onde, me ecje krenare, ku nën qerpik shkëlqenin dy sy si dielli në agim, plot dritë dhe ngrohtësi. Me këpucë ose sandale gjysmë taka dhe me vithe pak të ngritura, ajo ecte me hapa të mëdhenj e me plot siguri. Zoti, kësaj femre i kishte falur gjithë hiret, që duhej të kishte një vajzë e re. Edhe tani në këtë moshë, Diona ishte po aq elegante si dikur vajzë, ndonëse kishte vënë disa kile, fytyra i ruante ende hirin e saj vajzëror.
-Unë them, jo të martohemi ne të dy bashkë, por të martojmë hallet, që kemi bashkë. Si të thuash, jo të martohemi për mall, por për hall, – ia priti Diona.
Agronit i pëlqeu ky mendim kaq inteligjent dhe praktik. Por Diona nuk e la të mendohej gjatë. Ajo zgjati krahët dhe e përqafoi fort. Të njëjtën gjë bëri dhe Agroni. Asnjë fjalë dashurie, vetëm qanin pa zë. Dy zemra rrihnin me ritëm të përshpejtuar. Për një moment u shkëputën dhe panë njëri- tjetrin në sy. Te fytyra e njëri- tjetrit panë rrëke lotësh.
Diona u afrua përsëri dhe zgjati buzët drejt buzëve të tij. Në terrin e syve të saj Agroni pa të ndizej një dritë. Ishte flaka e rinisë, që koha e kishte ngrirë në zemrën e Dionës. Ndërsa sytë e Dionës ndrinin si dy pika ari, Agroni po shijonte ëmbëlsinë e buzëve të saj. Për një moment, Diona shkëputi buzët dhe psherëtiu: Ah pjalmi, pjalmi i rinisë!…
