Oratorio
Prej 20 vitesh një atë kërkon bijën e tij të zhdukur
Vajza ime, lulja ime
e bukur,
mëkuar e praruar nga dashuria,
nga njëmijë diej të kësaj bote,
unë nuk jam gati të të them:
“Lamtumirë!”
Askush nuk e di se ku ke shkuar
dhe në ç’shteg ke
humbur
asnjë lajmëtar nuk na shfaqet në prag
njëzet vjet shkuar, oh ç’terr i gjatë
në këtë shtëpi-varr
ku të gjitha orët kanë mbetur
që natën e gjëmës kur s’u shfaqe më
do doja të ishe gjallë diku,
dhe në cep të botës
do doja ti gëzoheshe dritës e jetës
edhe pse s’do ta dëgjoja
më këngën tënde
atë të netëve të ëmbla të verës
atë të qumështit dhe gjakut.
Çdo minutë dhe çdo orë
e dashur bisedoj me
ty
eci nëpër rrugë dhe përsëri flas me ty
të flas për qershitë që kanë çelur
që ti të mos kesh dhimbje
rikujtoj përrallat
dhe ditën tënde të parë
të dashurisë kur u
ktheve vonë
me lumturinë e botës në krahë,
të flas në gjumë në
kushmarin e tmerrshëm
apo në ëndrrën e bukur të kthimit
kur si zanë vjen veshur me të kuqe
dua të di çka ndodhur bija ime
vallë ke ende plagë të hapura
vallë ti fle përgjithnjë
në një shtrat dheu që vetëm një vrasës e di
dhe engjëjt?
O zemra ime me fustanin e kuq
me shtatëmbëdhjetë vitet e jetës tënde
si mund të të them lamtumirë
kur nëna tënde ende pret në çmendurinë e saj
«po vjen» thotë ajo
«eja të bëjmë gati shtëpinë
dhe të ndezim zemrat
tona
të hapim portën dhe dritaret
eja burri im i mirë
vajza jonë po vjen
me këtë qiell kaq të
bukur
në këtë okër mahnitës…
dhe më së fundi ajo ulet në prag
gjersa gjumi e zë
në pritjen e saj të
madhe.
Bija ime, harabeli im i artë
më dërgo një shenjë,
vetëm një shenjë
që unë ta njoh atë
dhe ta di se vjen nga ti
nëse ke plagë tregomi
trëndafilat e tu të
zinj
në trupin e foshnjës
që dikur mbaja në duar
në sytë ku lotët nuk rrjedhin më
dhe ku puset kanë shteruar
Oh, nuk mund të të them
as sot e nesër
lamtumirë
dërgomë një shenjë me zogjtë
e këtij qielli të plumbtë
unë do ta njoh atë dhe i vdekur po të
jem…
