Mos më kthe kokën gjaku im,
Në mijëra pasqyra do më shohësh
jam një nyje në errësirë
e lidhur pas një filli zemre…
Nëse gjurmët era i fshin
në djepin e harresës
çdo hap përkundet
dhe nëse ti një ditë
zemrës i vendos një prit’
gjaku im
i yti do tradhtojë ty,
dhe mua,
e padashur do kërkosh të vish,
të kthehesh sërish ku rinis
sepse je unë, sepse jam ti,
gjenezë e trishtë
e vetmja strofkë
ku gjithçka nga e para rinis..
e mbi peshën e lumenjve
ku më puth gjymtyrët bregu
ku ofshama e lutjeve
më përplaset mbi lëkurë
aty kthyer shpinën botës,
por jo të madhit Zot,
një fije e padukshme
gjaku më mban lidhur
në këtë tokë…
Ti je erë,
sa herë që do dua të kërkoj
një sup ku të mbështes
kokën dhimbjen të harroj,
mallin të mjekoj,
që zemrën çan e prapë shëron,
ti je gjaku im
gjaku kurrë s’harron…
